Όχι διαμαρτυρία, ξεσηκωμός!

Του Γιάννη Ελαφρού

Πηγή: www.aristeroblog.gr (08/10/12)

Βαθιά σαπίλα αναδύει η τρικομματική κυβέρνηση, μόλις τρεις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της. Κυβέρνηση του 50% των ψήφων ξεφτιλίζεται μέσα σε μερικές εβδομάδες, ενώ έχει να περάσει ένα από τα πιο σκληρά αντιλαϊκά «πακέτα». Στριμωγμένη πρωτίστως από την κοινωνική οργή και απόγνωση, αλλά και την όξυνση όλων των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που παίρνουν πια κανιβαλικό χαρακτήρα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά βαδίζει προς το σκοπό της, δηλαδή την ψήφιση και υλοποίηση των εξοντωτικών για το λαό μέτρων.

Το κίνημα και ο λαός πάλι στο προσκήνιο

Η καλοκαιρινή αίσθηση ότι θα προχωρήσει απρόσκοπτα το έργο της, με το λαό και την Αριστερά σε θέση ηττοπαθή θεατή και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να έχουν την πρωτοβουλία, διαλύθηκε από τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές της 26^ης Σεπτέμβρη, την μαχητική εισβολή των εργατών του Σκαραμαγκά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τις κινητοποιήσεις των αγροτών στην Κρήτη και γενικά το πνεύμα του συλλογικού αγώνα, της νικηφόρας αντίστασης και της εξέγερσης που επιστρέφει δριμύτερο.

Το πνεύμα της εξέγερσης

Κόντρα στην μελαγχολική απαισιοδοξία και την αμηχανία που επικράτησε στον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς μετά τις εκλογές του Ιούνη (ανεξάρτητα τι ψήφισε), η δυναμική των κοινωνικών αγώνων δείχνει ότι η λαϊκή συνείδηση αναπτύσσεται μη γραμμικά, ότι το κίνημα περνά από υφέσεις και εξάρσεις, με κρίσιμο κάθε φορά σημείο την υλική – κοινωνική εκρηκτική ύλη που συσσωρεύεται και την ικανότητα πολιτικής πυροδότησης από την πρωτοπορία κάθε εποχής. Στη θέση της απαισιοδοξίας (ή από την άλλη της υπεραισιοδοξίας στις ανόδους του αγώνα) απαιτείται συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, ψύχραιμη και ουσιαστική εκτίμηση των λαθών και των ανεπαρκειών, το αποφασιστικό τους ξεπέρασμα.

Με βασική εκτίμηση ότι πάμε σε μια περίοδο ανώτερων κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων, σκληρότατης αντιπαράθεσης, ανοικτής και για το καλύτερο και για το χειρότερο, που απαιτούν άμεση πολιτική, προγραμματική και οργανωτική ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Με ένα άλλο επίπεδο στράτευσης, σε μια εποχή που απαιτεί συνειδητούς μαχητές.

Για να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, πάνω στα προηγούμενα, θα χρησιμοποιήσουν την πολλαπλή τρομοκρατία του κράτους και της κυβέρνησης, της ΕΕ, της εργοδοσίας και των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Ο κοινωνικός εκφασισμός πάει αντάμα με την ακραία δράση, όχι μόνο του φασιστικού άκρου της ΧΑ, αλλά του «ακραίου κέντρου», των σκινχέντ με γραβάτα των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν από την ανώτερη δυνατότητα του μαζικού κινήματος, στο βαθμό όμως που εξοπλιστεί κατάλληλα πολιτικά, που συνειδητοποιηθεί ότι η εποχή μας εγκυμονεί μεγάλες, συγκλονιστικές αλλαγές και ανατροπές.

«Μυρίζει ουτοπία /΄κείνος που δεν γονάτισε απ’ ασήκωτες συνήθειες.

Μυρίζει ουτοπία / την αλαφράδα του καιρού όποιος δεν υπομένει.

Μυρίζει ουτοπία / σ’ αίμα και άσπρα χημικά ο δρόμος βουτηγμένος.

Μυρίζει, βρωμάει, ζέχνει ο Χειμώνας τούτος ουτοπία / Μυρίζει ατόφια ουτοπία» 
(Βασίλης Ζούμπος, η ερημιά του αληθινού) 

Απεργιακή και αγωνιστική καταιγίδα, κίνημα με ανατρεπτικό πολιτικό εξοπλισμό

Όλα δείχνουν ότι φτάνουμε σε ένα κόμβο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, που συμπυκνώνεται στο ερώτημα εάν θα περάσει το νέο σφαγιαστικό πακέτο και πως. Η σημασία του είναι καθοριστική. Για τους «κάτω» αποτελεί ένα βαρύ πλήγμα στους όρους επιβίωσης, με συνέπειες και στους όρους και στις δυνατότητες της αντίστασης. Για τους «πάνω» αποτελεί κρίσιμο στοιχείο για να συνεχιστεί το πρόγραμμα συντριβής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και να σταλεί ένα μήνυμα (σχετικής και όλο και πιο αβέβαιης) σταθερότητας στην Ελλάδα, μέσα σε μια κλυδωνιζόμενη ευρωζώνη. Αυτό εξυπηρετεί και η επίσκεψη της Μέρκελ. Το βάθος της ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης δεν επιτρέπει χειρισμούς και υπαναχωρήσεις, γι’ αυτό το αστικό μπλοκ (εσωτερικού και εξωτερικού), παρά την όξυνση των σκυλοκαυγάδων του σε όλα τα επίπεδα, θα επιμείνει αποφασιστικά στο πέρασμα του πακέτου. Αυτή η ανάγκη συγκρούεται με τις ανάγκες εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων, νέων, μικρομεσαίων, αγροτών, γυναικών που λένε «δεν πάει άλλο»! 

Στην κρίσιμη αναμέτρηση που ξημερώνει είναι πολύ σημαντικό το με ποια «γραμμή», με ποια λογική μπαίνουν στην μάχη οι αντίπαλοι «στρατοί». Δηλαδή, εάν το μαζικό λαϊκό - εργατικό κίνημα και η Αριστερά θα παλέψουν για να μην περάσουν τα μέτρα με κάθε τρόπο, με ένα πνεύμα εξεγερτικό και μη συνηθισμένο καλώντας σε παλλαϊκό – πανεργατικό ξεσηκωμό ή εάν θα πάνε με λογική μιας μεγάλης και εντυπωσιακής ίσως διαμαρτυρίας, που δεν θα αποτρέψει το πέρασμα των μέτρων, αλλά θα ενισχύσει την φθορά της κυβέρνησης, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για κοινοβουλευτικές εξελίξεις. Πρόκειται για μια έκφραση της αντίληψης πτώσης της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου –Κουβέλη ως «ώριμου φρούτου», με ομαλές λίγο – πολύ διαδικασίες, και την ανάληψη της διακυβέρνησης από την «δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς», με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα έχει προπονηθεί σε «κυβερνησιμότητα» από τη θέση μιας υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Μια τέτοια λογική αντιμετωπίζει στατικά και γραμμικά τις εκρηκτικές κοινωνικές εξελίξεις, την αγωνία του κόσμου και μια κοινωνία που απειλείται να σαπίσει, αντί να ωριμάσει. Όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην επείγουσα κοινωνική αναγκαιότητα της επιβίωσης, όχι μόνο δεν ανιχνεύει τις δυνατότητες που κρύβει ο εξελισσόμενος συσχετισμός δύναμης, αλλά δεν θα πετύχει ούτε και να πληγώσει την κυβέρνηση, αφού δεν εμπνέει για αποφασιστική μάχη. Είναι η εικόνα της καταδικασμένης πλέον ΓΣΕΕ.

Είναι ανάγκη λοιπόν όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος να δώσουν την μάχη αποφασιστικά για να μην περάσει το πακέτο. Σημαίνει αυτό ότι όλα κρίνονται το επόμενο 15θήμερο; Κρίνονται πολλά, αλλά βεβαίως όχι όλα. Η μάχη πρέπει να δοθεί με το βλέμμα στο μέλλον, σε αυτά που έρχονται. Εάν δοθεί με αυτό το πνεύμα, τότε αυτό που θα μείνει θα είναι πολύ σημαντικό για τη συνέχεια των αγώνων. Είτε αποκρουστούν τα μέτρα (οπότε το μαζικό κίνημα και η Αριστερά διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων για να ξηλωθεί όλη η επίθεση), είτε ακόμα κι αν ψηφιστούν, αλλά μέσα σε μια βαθιά πολιτική ήττα της κυβέρνησης και τον λαό στους δρόμους, οργανωμένο και αποφασισμένο. Η αποφασιστική μάχη για να μην περάσει το κανιβαλικό πακέτο αποτελεί πλευρά του αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή όλης της επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου - ΕΕ – ΔΝΤ, το σάρωμα των μνημονίων και των μέτρων τους, την απελευθέρωση του λαού από τον πολιτικό και οικονομικό ζυγό της σύγχρονης απολυταρχίας του ΣΕΒ, των πολυεθνικών, των ευρω- γκαουλάιτερ και των τραπεζών. Το να μην περάσει το νέο πακέτο, πάει μαζί με την ανατροπή της επίθεσης, η μία πλευρά δυναμώνει την άλλη.

Που θα κριθεί αυτή η γραμμή;

Καταρχήν, στην ανάδειξη της δυνατότητας να υπάρξει νίκη στη συγκεκριμένη μάχη, να υπάρξει ρωγμή στο σιδερένιο τείχος της επίθεσης, να μην περάσει το πακέτο. Χρειάζεται ανάδειξη της σχετικής αδυναμίας του δυνατού (που είναι ακόμα ο αστικός συνασπισμός εξουσίας με τη συμμαχία του με ΕΕ – ΔΝΤ) και της δύναμης του αδυνάτου, του λαϊκού παράγοντα. Οι πολιτικές εξελίξεις ενισχύουν την αστάθεια «των πάνω», διευρύνουν την αμφισβήτηση και το μίσος «των κάτω».

Δεύτερο και κυριότερο στο πολιτικό περιεχόμενο, στον πολιτικό εξοπλισμό του μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος. Πρόκειται για κρίσιμο πεδίο, στο κύριο πεδίο που μπορεί να συμβάλλει η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά. Δεν πρόκειται για «ιδεολογισμούς», «σεχταρισμούς» ή πλαστές διαχωριστικές γραμμές. Στην μάχη «ζωής ή θανάτου» που έχει εμπλακεί η εργατική τάξη και ο λαός τα διλήμματα μπαίνουν χοντρά και μπαίνουν και από τη ζωή και από τον αντίπαλο. «Εάν δεν περάσουν τα μέτρα θα πέσει η κυβέρνηση και θα έχουμε χάος». «Δεν θα πάρουμε την δόση των 31,5 δις. και θα πεινάσουμε». «Θα μας βγάλουν από το ευρώ και θα καταστραφούμε». «Δεν μπορούμε έξω από την ΕΕ, σε ρήξη με το κεφάλαιο». Ο Σαμαράς, η Μέρκελ, τα παπαγαλάκια του συστήματος, επισείουν κάθε λογής απειλή, μαζί με αυτή του πραξικοπήματος ή της χαοτικής σύγκρουσης των «δύο άκρων» (η δική τους ερμηνεία για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης), αξιοποιώντας και την τρομοκρατία της Χρυσής Αυγής.

Για να τραβήξει το κίνημα μέχρι τέλος στην αναμέτρηση με το άγριο πακέτο μέτρων και τα πυκνά ιδεολογικά πυρά του συστήματος, πρέπει να είναι εξοπλισμένο με ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει: την ανατροπή της κυβέρνησης, την μονομερή κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων, ένα σύνολο στόχων για την άμεση ανακούφιση και επιβίωση του λαού (αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση όλων των χαρατσιών, αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους κλπ), απαγόρευση όλων των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και μέτρα κατά της ανεργίας (μείωση των ωρών και των χρόνων εργασίας με αύξηση μισθών, κάλυψη με προσλήψεις όλων των αναγκών στο δημόσιο τομέα κλπ.).Την απαίτηση σταματήματος της χρεομηχανής που μας κρατά δούλους των πολυεθνικών. Γι’ αυτό, άρνηση της δόσης των 31,5 δις. που πάει στις τράπεζες και στους τοκογλύφους πιστωτές, παύση πληρωμών στα κοράκια και διαγραφή του χρέους. Εάν θέλουμε ο αγώνας να εξελιχθεί νικηφόρος, το κίνημα πρέπει να παλέψει για την απελευθέρωση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, από θέσεις αντικαπιταλιστικές, εργατικές, διεθνιστικές. Απαραίτητο στοιχείο είναι το πέρασμα στο δημόσιο όλων των τραπεζών καθώς και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, καθώς και τη λειτουργία από τους εργαζόμενους –με κρατική στήριξη- των επιχειρήσεων που κλείνουν, με αντίστοιχα μέτρα κατά των ιδιοκτητών.

Προφανώς είναι δύσκολο με τους σημερινούς συσχετισμούς να ηγεμονεύσει στο κίνημα αυτή η πολιτική λογική. Είναι όμως σημαντικό να εκφράζεται ανοικτά, να συσπειρώνει δυνάμεις και ολοένα και μια ισχυρότερη πτέρυγα να κινείται με αυτή τη γραμμή, αναδεικνυόμενη σε πολιτική ατμομηχανή όλου του κινήματος. Γι΄αυτό είναι αναγκαίο να συσπειρώνονται αυτοτελώς σε όλα τα επίπεδα, από το σωματείο μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή, οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

Το τρίτο μεγάλο ζητούμενο, αφορά τις μορφές πάλης, τον τρόπο του αγώνα. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νέοι συζητούν για την αναγκαιότητα να «πάμε αλλιώς», να μην πάμε σε αυτή την μάχη με μία από τα ίδια. Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε, για να μην ξεχνιόμαστε, ότι αυτό δεν μόνο τις μορφές πάλης, αλλά κυρίως το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα και την μαζικότητά του, τον κόσμο που κινητοποιεί και ξεσηκώνει, τις δυνάμεις που παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Σήμερα, πρέπει να μιλήσουμε καθαρά για την ανάγκη ενός παλλαϊκού – πανεργατικού ξεσηκωμού, μιας καθολικής εξέγερσης, που θα επιβάλλει την λαϊκή θέληση και θα εκτροχιάσει την επίθεση. Μιας απεργιακής και αγωνιστικής καταιγίδας, που θα στηριχθεί σε μια πρωτοπόρα δράση των οργάνων του μαζικού κινήματος, παλιών και νέων και πρώτα και κύρια των πρωτοβάθμιων σωματείων και των συντονισμών τους, των επιτροπών αγώνα σε χώρους δουλειάς, των ενώσεων ανέργων, των αυθεντικών συνελεύσεων γειτονιάς, των φοιτητικών συλλόγων κλπ.

Σημείο κλειδί είναι η αποφασιστική προληπτική δράση για να μην κατέβουν τα μέτρα, η κλιμάκωση του αγώνα με καθολικό μπλακ άουτ, απεργιακό αγώνα διαρκείας, καταλήψεις, μπλοκαρίσματα, αποκλεισμούς της βουλής και άλλων δημόσιων κτιρίων. Και βεβαίως το ποιος έχει τον έλεγχο, δηλαδή εάν η εργατική βάση κρατά τα κλειδιά του αγώνα ή τα έχει εκχωρήσει στη γραφειοκρατία, ακόμα και την αγωνιστική.

Κρίσιμο σημείο αποτελεί η συγκρότηση ενός ανεξάρτητου από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, κυβέρνηση, εργοδοσία, αλλά και τον έλεγχο των κομμάτων, κέντρο αγώνα όλων των μαχόμενων δυνάμεων, πρώτα απ’ όλα των πρωτοβάθμιων σωματείων, άλλων συσπειρώσεων της βάσης, το οποίο πρέπει να στηρίξουν και οι Ομοσπονδίες που δηλώνουν ότι επιδιώκουν αποφασιστικό αγώνα. Οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και πλήθος ομοσπονδιών, «παλιές πουτάνες»  στη λογική της εκτόνωσης και της ενσωμάτωσης, έχουν απαξιωθεί και δεν εκφράζουν (και πολιτικά πλέον) την πλειονότητα της εργατικής τάξης.

Είναι πολύ σημαντικό αυτή τη στιγμή να προωθηθεί μέσα στην πάλη η κοινή δράση και η συμπαράταξη δυνάμεων, διατηρώντας φυσικά την αυτοτέλειά τους, σε ένα ανταγωνιστικό προς την γραφειοκρατία αγωνιστικό σχέδιο των συντονισμών πρωτοβάθμιων σωματείων σε μια σειρά πόλεις αλλά και κλάδους, του ΠΑΜΕ, άλλων αγωνιστικών σωματείων και ομοσπονδιών, που το τελευταίο διάστημα καταγράφεται μια ορισμένη διαφοροποίηση δυνάμεων που ανήκαν στην ΠΑΣΚΕ και σε συμμαχία με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα διακηρύσσουν διάθεση μαχητικής διεκδίκησης (υποσκαμμένη όμως από τα πεπραγμένα τους στον κλάδο τους κι ευρύτερα). Βεβαίως, όλα αυτά πρέπει να αποδειχθούν στην πράξη, με κριτήριο την πραγματική ανάπτυξη του κινήματος.

Για ένα μέτωπο ρήξης και ανατροπής

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιτίθενται συνασπισμένα ενάντια στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Απέναντι σε αυτή τη σύγχρονη Ιερή Συμμαχία είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί και να ορθωθεί ένα αντίπαλο δέος. Όχι στα εκλογικά ποσοστά και στην παράσταση νίκης, αλλά σήμερα στην πραγματική ζωή, στον καθημερινό αγώνα για να αποκρουστεί και να ανατραπεί η επίθεση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει υπογραμμίσει αυτή την αναγκαιότητα και έχει απευθύνει κάλεσμα συγκεκριμένο για τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, που στηριγμένο πρώτα και κύρια σε ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα θα μπορέσει να αντιπαλέψει την επίθεση. Η ανάγκη αυτή επανέρχεται ακόμα πιο επιτακτική σήμερα και τίθεται μπροστά σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος.

Δεν απαιτεί βεβαίως στρατηγική συμφωνία για το θέμα της εξουσίας (γιατί αλλιώς θα ήταν συνολικά πολιτική προγραμματική συνεργασία), απαιτεί όμως ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στην αστική εξουσία σήμερα και την επίθεσή της, απέναντι στην «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και το καθεστώς ευρω-κηδεμονίας, υπέρ των εργατικών συμφερόντων και ενάντια στους πυλώνες της επιδρομής του κεφαλαίου (ευρώ, ΕΕ, μνημόνια – δανειακές συμβάσεις, κερδοφορία κλπ.).

Το ΚΚΕ απαντά λανθασμένα μέχρι στιγμής ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμβολή σε ένα μέτωπο ανατροπής καθώς δεν υπάρχει στρατηγική συμφωνία με τη δική του θολή και μη επαναστατική στρατηγική της λαϊκής εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία απαιτεί όλη η υπόλοιπη Αριστερά να υποταχθεί στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη, που συγκροτεί και να γίνει νεροκουβαλητής στο σχέδιο μιας καταστροφικής κυβερνητικής διαχείρισης εντός του ευρώ, της ΕΕ και του συστήματος. Στην πραγματικότητα, απαιτεί την υποταγή στο δικό του πρόγραμμα, ως «πιο άμεσου» και μετά βλέπουμε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπογραμμίζει την ανάγκη, παρά τις στρατηγικές διαφορές, για τις οποίες θα γίνεται συζήτηση και αντιπαράθεση, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς (εξαιρούνται φυσικά η τροϊκανή ΔΗΜΑΡ και εκείνες οι τάσεις που κινούνται ανοικτά σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση) από το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, την εκτός των τειχών Αριστερά να συμβάλλουν από κοινού στην οικοδόμηση του αγωνιστικού αντίπαλου δέους, των ανατρεπτικών οργάνων του λαϊκού κινήματος. Η μάχη που έχουμε μπροστά μας αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό.   

ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η πολιτική

προοπτική των αγώνων

ΟΡΓΑΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

Το επόμενο διάστημα η πολιτική κρίση του συστήματος θα βαθύνει. Η άθλια συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη θα κλυδωνιστεί από τα κύματα λαϊκής αγανάκτησης και της όξυνσης όλων των αντιφάσεων και των αντιθέσεων. Το ερώτημα της πολιτικής απάντησης και της πολιτικής διεξόδου θα επανέλθει. Το σύστημα θα προσπαθήσει να απαντήσει με αντιδραστική στροφή και αντιδραστικό τρόπο σε όλα τα επίπεδα, με ταυτόχρονη πίεση στην ρεφορμιστική Αριστερά να παίξει ρόλο σταθεροποιητικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μια ταχύτατη τάση προσαρμογής σε αυτό το ρόλο.

Σε αυτές τις συνθήκες η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της δημοκρατικής παράταξης με ηγεμονική παρουσία του ίδιου, μπορεί να διατηρεί το πλεονέκτημα της αμεσότητας, αλλά χάνει ολοένα και περισσότερο σε ανατρεπτική ουσία, κοινωνική χρησιμότητα και πραγματική ρεαλιστικότητα εφαρμογής. Για εμάς είναι καθαρό ότι αριστερή κυβέρνηση στο πλαίσιο του συστήματος και της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρχει.

Απάντηση βεβαίως δεν δίνει ούτε η προβληματική έτσι κι αλλιώς πρόταση του ΚΚΕ για την λαϊκή εξουσία, που εμπνέεται από τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό και αδυνατεί να εκφράσει μια ανατρεπτική σύνδεση τακτικής – στρατηγικής. Αλλά απάντηση δεν δίνει ούτε ο κινηματισμός ή η λογική δεν μας ενδιαφέρει η εξουσία, το ζήτημα είναι να κάνουμε νησίδες αλληλεγγύης σε μια θάλασσα εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης.

Στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού η απάντηση βρίσκεται σε μια επαναστατική τακτική και στρατηγική που θα συνδέσει την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης με την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική δημοκρατία – εξουσία της εποχής μας, για να ανοίξει ο δρόμος για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Δηλαδή για να περάσει το σύνολο της εξουσίας (άρα και η κυβέρνηση) στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό, στα δικά του όργανα άσκησης πολιτικής. Όργανα, που εμβρυακά πρέπει να αναπτύσσονται από τώρα, σαν ανεξάρτητα όργανα οργάνωσης του ανατρεπτικού αγώνα, επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης, άσκησης της εργατικής πολιτικής.

Εκεί βρίσκεται και η ουσία της πολιτικής προοπτικής των σημερινών αγώνων. Εάν δηλαδή μέσα στο χαμό της μάχης διαμορφώνονται, αναπτύσσονται και δυναμώνουν τέτοια όργανα του μαζικού κινήματος και συνολικά ένα μαζικό κίνημα των εργαζομένων και του λαού, πολιτικό, οργανωμένο και πανελλαδικά δικτυωμένο, με ένα ισχυρό ανεξάρτητο κέντρο αποφασιστικού αγώνα.

Ένα τέτοιο πολιτικό μαζικό κίνημα, με ένα δίκτυο τέτοιων οργάνων πάλης,  μπορεί να αποκρούσει σήμερα την επίθεση, να επιβάλλει ρωγμές και να διαμορφώσει τους όρους για μια συνολικά ανατρεπτική και επαναστατική απάντηση στο ερώτημα της εξουσίας. Βήματα σε ένα τέτοιο κίνημα και στα αντίστοιχα όργανα θα είναι ένα σημαντικό κέρδος από το νέο γύρο, των πολύ πιο αποφασιστικών αγώνων, που ξεκινά.

Βεβαίως, ουσιαστικά και σταθερά βήματα στη συγκρότηση ενός ανατρεπτικού μαζικού κινήματος αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και των οργάνων του, μπορούν να γίνουν μόνο στο βαθμό που αναπτύσσονται παράλληλα το αντικαπιταλιστικό μέτωπο πολιτικών δυνάμεων και το σύγχρονο ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Στο βαθμό δηλαδή που συγκροτείται αυτοτελώς και μαζικοποιείται η πρωτοπορία που αναδύεται από την ταξική πάλη. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο να γίνουν βήματα για τη συγκρότηση των πρωτοπόρων δυνάμεων, από τα αντικαπιταλιστικά σχήματα του κινήματος και μια πανελλαδική εργατική κίνηση ταξικής ανασυγκρότησης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής για ένα νέο εργατικό κίνημα μέχρι τις κινήσεις σε κρίσιμα πολιτικά μέτωπα (πάλη κατά της ΕΕ, ελευθερίες) και βεβαίως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στο ΝΑΡ της συμβολής σε ένα φορέα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Την διαδικασία ανόδου της πάλης του μαζικού κινήματος σε ανώτερο επίπεδο θα βοηθήσει και η άμεση πολιτική συσπείρωση όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ και αντισυστημικής – αντιδιαχειριστικής Αριστεράς, την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προωθήσει.