«…κάτι σάπιο υπάρχει στο (αριστερό) βασίλειο της Δανιμαρκίας…»

Του Χρόνη Βάρσου

Λαμία, Ιούνιος 2012

Κοινή πεποίθηση είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς υποδέχεται αρκετά μουδιασμένο τις πρώτες μετεκλογικές ημέρες, ενώ η συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ χτίζει την εύθραυστη κυβέρνηση των επομένων μηνών.

Φαινομενικά είναι αρκετά παράδοξο το γεγονός ένας αριστερός ψηφοφόρος να μην είναι ευχαριστημένος μετά από ένα τέτοιο συντριπτικό ποσοστό (38,10% !!!) - το υψηλότερο μετά το εντυπωσιακό 24,42% στα 1958 της ΕΔΑ- για τις δυνάμεις αυτού που προεκλογικά οριζόταν ως αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).

Είναι όμως ετσι ή μήπως οι εσωτερικοί συσχετισμοί σε όλο της το φάσμα την βγάζουν επι της ουσίας πιο αποδυναμωμένη οργανωτικά και ιδεολογικά;

Για να απαντηθεί κάτι τέτοιο ας εξετάσουμε πρώτα την πολιτική γεωγραφία μεταξύ 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου.

Το κλασσικό γενικό δίπολο αριστεράς-κεντροαριστεράς και δεξιάς-κεντροδεξιάς-ακροδεξιάς παρέμεινε σχετικά αμετάβλητο. Από 51,85% σε 51,65%  και από 45,84% σε 47,26% αντίστοιχα.

κεντροαριστερά	B5/2012	B6/2012	Δεξιά-ακροδεξιά	B5/2012	B6/2012
ΣΥΡΙΖΑ	16,78	26,89	ΝΔ	18,85	29,66
ΚΚΕ	8,48	4,50	ΛΑΟΣ	2,90	1,58
ΠΑΣΟΚ	13,18	12,28	Χρυσή Αυγη	6,97	6,92
ΔΗΜΑΡ	6,11	6,26	Ανεξ.Ελληνες	10,61	7,51
Οικολογοι-Πρασινοι	2,93	0,88	Δημιουργια Ξανα	2,15	1,59
ΟΧΙ-ΕΠΑΜ	0,92	---	Δραση-ΦΣ	1,80	---
Κινημα Δεν Πληρωνω	0,88	0,39	Δημ.Συμμαχια	2,56	---
Κοινωνικη Συμφωνια	0,96	---
Εξωκοινοβ.Αριστερα	1,61	0,45
ΣΥΝΟΛΟ	51,85	51,65		45,84	47,26

Στο δεξιό-ακροδεξιό χώρο η ΝΔ με μια πρωτόγονη αντικομμουνιστική φρασεολογία του ’50 έβαλε στους ψηφοφόρους το εκβιαστικό δίλημμα: κυβέρνηση Σαμαρά από τη μια ή ΣΥΡΙΖΑ-‘’αναρχοκομμουνισμός-σταλινισμός’’ και χαοτικό μέλλον εξω από το ευρώ, από την άλλη;

Παράλληλα πρωτόγνωρα ισχυρή δόση τρομολαγνείας, ιδεολογικής τρομοκρατίας του πληθυσμού και μαζικών απειλών από το εξωτερικό και τα ντόπια ΜΜΕ, με παρεμβάσεις χωρίς προηγούμενο στην πολιτική ζωή του τόπου δίχως να αντιδρά κανένας για το μέγεθος της αποικιοκρατίας που εχει επιβάλλει στη χώρα μας η ΕΕ, είχαν ως αποτελεσμα η ΝΔ, να συμπιέσει τον Καμμένο, να ταπεινώσει τον Καρατζαφέρη, να ενσωματώσει τη Μπακογιάννη και να εξαφανίσει σχεδόν Μάνο-Τζίμερο και μαζι τη νεοφιλελεύθερη συνιστώσα της.

Εξαίρεση (μαύρη και όχι φωτεινή) η Χρυσή Αυγή, η οποία για λόγους που δεν είναι του παρόντος σχολίου, έδειξε απίστευτη αντοχή, αντίθετα με ό,τι λεγόταν, τροφοδοτήθηκε από τις συνθήκες που τη γέννησαν και σταθεροποιήθηκε στο πολιτικό σκηνικό ως το μακρύ χέρι του μαύρου μετώπου.

Η ευρώδουλη-φιλομνημονιακή-νεοφιλελεύθερη-σοσιαλδημοκρατία, όπως εκφράστηκε από ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κινήθηκε από το 19,29% της 6^ης Μαΐου στο 18,54% και ξεκάθαρα άντεξε στην πίεση της φιλοευρωπαϊκής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην πανστρατιά που κήρυξε για την κατάληψη της πρώτης θέσης ενώ μπαίνοντας στην μνημονιακή κυβέρνηση του Σαμαρά από καλύτερες θέσεις θα επαναχαράξει το μέλλον της, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα προτού συρρικνωθεί εκ νέου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπασε όλα τα κοντέρ, εκτοξευόμενος από το 4,60% του 2009 (315.000 ψηφοι) στο 26,89% (1.650.000 ψήφοι) και κατέστη ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών και ο απόλυτος κυρίαρχος στο χώρο της αριστεράς. Απώλεσε την εξουσία για λίγο αλλά το μέλλον είναι μπροστά του με δεδομένη και την ταχεία φθορά που θα έχει η νέα κυβέρνηση, με μια ΔΗΜΑΡ που θα βγει τραυματισμένη από τη συμμετοχή της σ’ αυτή και ένα ΚΚΕ αποδυναμωμένο και ίσως στο άμεσο μέλλον υπερβολικά εσωστρεφές.

Η απώλεια της πρώτης θέσης δεν φάνηκε να στεναχωρεί ιδιαίτερα τον πανευτυχή Τσίπρα και μάλλον ανακούφιση του προκάλεσε λόγω της οφθαλμοφανούς κυβερνητικής ανετοιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, των εσωτερικών αντιφάσεών του, των αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων για μείζονα θέματα μαζι και με τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα που θα συνεπαγόταν μια νίκη την 17^ης Ιουνίου.

Στόχος προοπτικά η εσωτερική αναδιοργάνωση, η κυριαρχία στο αντιπολιτευτικό πεδίο και η τελική έφοδος για την κατάληψη της κυβέρνησης…

Αντίθετα, αυτό που μπορούμε να ορίσουμε ως αντιμνημονιακή, αντι-ΕΕ αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Κίνημα Δεν Πληρώνω, ΚΚΕ (μ-λ)/Μ-Λ ΚΚΕ (δεν συμμετείχαν στις εκλογές της 17ης Ιουνίου το ΕΠΑΜ, η ΟΚΔΕ-Εργ.Παλη, και το ΕΕΚ) συρρικνώθηκε επικίνδυνα και απορροφήθηκε σε συντριπτικό ποσοστό από το ΣΥΡΙΖΑ, υπακούοντας στα κελεύσματα της ηγεσίας του και στο εγχείρημα της «αριστερής διακυβέρνησης». Από το 11,89% της 6ης Μαΐου κατρακύλησε στο 5,34% τον Ιούνιο αφού μέσα σε 40 μέρες 260.000 ψηφοφόροι από το ΚΚΕ και 63.000 από ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΚΚΕ(μ-λ)/Μ-Λ ΚΚΕ μετακινήθηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι συνέβη το παράδοξο: η πιο ρεφορμιστική φιλο-ΕΕ ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει τους θεωρητικά πιο αντι-ΕΕ συνειδητοποιημένους αριστερούς ψηφοφόρους ενώ άφησε αδιάφορους τους αντίστοιχους της ευρωλάγνας σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) με εξαίρεση τους Οικολόγους-Πρασίνους που τους πήρε το 70% της δύναμής τους.

Ιδιαίτερα το ΚΚΕ υπέστη ολοσχερή πολιτική ήττα και μια εντυπωσιακή εκλογική συρρίκνωση (4,50% και 277.000 ψηφοι). Τα ποσοστά του πλέον μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτά του 1993 (4,54% και 313.000 ψήφοι) προ 20ετίας. Η εκλογική του επίδοση ήταν ιστορικά η δεύτερη χειρότερη από το 1926 (!!!) πριν δηλαδή από 86 χρόνια όταν απέσπασε το 4,38%....

ΚΚΕ	ψηφοι	%	εδρες
1926	41.982	4,38	10
1928	14.325	1,41	0
1932	58.223	4,97	12
1933	52.958	4,64	0
1935	98.669	9,59	0
1936	73.411	5,76	15
1977	480.272	9,36	11
1981	620.302	10,94	13
1985	629.525	9,89	12
1993	313.001	4,54	9
1996	380.167	5,61	11
2000	379.454	5,52	11
2004	436.706	5,90	12
2007	583.750	8,15	22
2009	517.249	7,54	21
5/2012	536.072	8,48	26
6/2012	277.179	4,50	12

Επιπλέον περιήλθε σε δεινή θέση έναντι των πλην ΚΚΕ αριστερών δυνάμεων χάνοντας την πρωτοκαθεδρία για πρώτη φορά από το 1968. Μπορεί να δικαιώθηκε πλήρως στη θέση του για τη φύση της ΕΕ και την ευρωζώνη και ίσως στο άμεσο μέλλον δικαιωθεί ακόμη πιο πανηγυρικά και στην προσέγγισή του στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλα σε επίπεδο επικοινωνίας και τακτικής τιμωρήθηκε σκληρά για τη μοναχική στάση του, την άρνησή του σε κάθε μορφής κοινή δράση όλα αυτά τα 2,5 χρόνια και την αλαζονική συμπεριφορά της ηγεσίας του.

Η πολιτική τιμωρία δεν ήρθε την 6η Μαϊου αλλά ήδη το καμπανάκι είχε ηχήσει για όσους το κατάλαβαν: παρά το φαινομενικά εντυπωσιακό 8,48% μόλις 20.000 επιπλέον πολίτες από το 2009 προσέγγισαν την κάλπη του ΚΚΕ όταν μια λαοθάλασσα 2.180.000 ΠΑΣΟΚων έψαχνε για ένα ασφαλές αντιμνημονιακό καταφύγιο.

Η έκταση της πολιτικής ήττας μπορεί να γίνει αντιληπτή από τους αριθμούς που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αμείλικτοι: 306.000 από τους 583.000 ψηφοφόρους του 2007 εγκατέλειψαν μαζικά το κόμμα σε ποσοστό σχεδόν πάνω από 50% (!), ενώ από την 6η Μαΐου εως την 17η Ιουνίου το ΚΚΕ «κατάφερε» να χάσει μέσα σε 40 μέρες 260.000 ψηφοφόρους, ήτοι απώλειες τεράστιες και δυσαναπλήρωτες.

Ο,τι έχτισε η ηγεσία του Περισσού από το 1991 και μετά εξανεμίστηκε μέσα σε 40 μέρες ως χάρτινος πύργος μπροστά στις σειρήνες της «κυβερνώσας αριστεράς» του Τσίπρα και των νέων δεδομένων που έφερε το μνημόνιο και η ταχεία κατάρρευση του δικομματισμού.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κούρασε και κουράστηκε. Με μια λογική Πυθίας προέβλεπε μόνο την καταστροφή να έρχεται. Αποκομμένο από τα μηνύματα των καιρών έδειξε πρωτοφανή αδυναμία να αντιληφθεί το εύρος και τη ριζοσπαστικοποίηση των ακινητοποιήσεων, την αυτονόμηση της σκέψης εκατομμυρίων ανθρώπων, την απόρριψη της ιδεολογικής μονολιθικότητας και περιχαράκωσης, το κίνημα των πλατειών, τη συνδικαλιστική απόπειρα των α’ βαθμιων σωματείων, την κάμψη του ΠΑΜΕ με τις χωριστές πορείες και τις φαιδρότητες με την καταγγελία του κινήματος της πατάτας…. Εστίασε την (συχνά ορθή) κριτική του, που εν τελει εξελίχθηκε σε ετεροβαρή μονομανία, κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνοντας τους φίλους του μαζικά στη στοργική αγκαλιά του Τσίπρα….

Η μόνη πιθανότητα να ανακάμψει θα ήταν το να προσελκύσει τη δυσαρέσκεια από μια ενδεχομένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωτιά της ΝΔ έκαψε σε λίγες ώρες αυτό το σενάριο και τώρα ο Περισσός καλείται να ανασυγκροτηθεί κάτω από τις δυσμενέστερες των συνθηκών: συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με αντιπολίτευση το ΣΥΡΙΖΑ που θα εισπράξει ολη τη λαϊκή δυσαρέσκεια με προοπτική συντριπτικής νίκης στις εκλογές που ίσως ξαναγίνουν εντός του 2012. Σ’ αυτή την περίπτωση ίσως τα στελέχη του ΚΚΕ βιώσουν για λίγο το θρίλερ που έζησε ο ΣΥΝ το 1993, 2000 και 2004 αναφορικά με την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση…

Η ΓΓ του ΚΚΕ ζει ήδη την απόλυτη τραγωδία ή φάρσα: το ποσοστό που παρέλαβε μετά το 1991 να είναι ακριβώς το ίδιο μ’ αυτό που παραδίδει το 2012 «σαν να μην πέρασε μια μέρα»

Όμως και για το χώρο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αντι-ΕΕ αριστεράς (ιδίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Μετά το εντυπωσιακό 1,19% και τις 75.000 ψήφους, ξαναγύρισε στο προ του 2009 αποτελέσματα χάνοντας σε 40 μερες 50.000 ψηφοφόρους ή το 75% της δύναμής της (!!!)

Η ιδεολογική προετοιμασία 2 χρόνια τώρα θα έλεγε κανείς ότι ήταν εξαιρετική: εκατοντάδες εμπεριστατωμένα άρθρα, λογικά επιχειρήματα, video, μαζικές κινητοποιήσεις, στενή επαφή με το κίνημα των πλατειών, ατελείωτες συζητήσεις, προβολές, εξαιρετικές αφίσες και κυρίως ανάδειξη του πραγματικού προσώπου της ΕΕ και της ντόπιας ολιγαρχίας μαζί με τους εντολοδόχους της : μνημονιακά κόμματα και κρατική καταστολή

Η επιχειρηματολογία ενάντια σε μνημόνιο, ΕΕ και ευρωζώνη ήταν η πιο εμπεριστατωμένη από ποτέ, με τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες γύρω να ενισχύουν αποφασιστικά αυτή την ανάλυση και οπτική και να ανοίγουν προοπτικές στην αντικαπιταλιστική αριστερά.

Τι πήγε στραβά;;

Μήπως η κεκτημένη ταχύτητα του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της κυβέρνησης συμπαρέσυρε όλο αυτό τον κόσμο που εγκατέλειψε σαφώς πιο ριζοσπαστικές θέσεις που τις επεξεργαζόταν και τις υπερασπιζόταν 2,5 χρόνια τώρα σε δρόμους, πλατείες και εργασιακούς χώρους για το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών: «κυβέρνηση της αριστεράς»;

Πως γίνεται συνειδητοποιημένες δυνάμεις που έφαγαν τις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια με το κουτάλι μαζί με τόνους χημικών και τυφλής αστυνομικής βίας να «παρασύρθηκαν» τόσο εύκολα μπροστά στο κυβερνητικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα αλλά και σε άλλα που θα τεθούν σύντομα, θα είναι και το ζητούμενο της περιόδου που ανοίγει με τη νέα μνημονιακή κυβερνητική τριάδα επι θύραις.

Αρκεί να υπάρχουν ανοιχτά μυαλά για να ερμηνεύσουν και να εμπεδώσουν τα νέα δεδομένα, να θέσουν τη νέα ατζέντα, να διευρύνουν το πεδίο των προταγμάτων και των κοινωνικών αναγκαιοτήτων, να επανασυνδεθούν με τις λαϊκές δυνάμεις με νέους όρους και κυρίως να διαθέτουν αυτιά για να αφουγκραστούν τα μηνύματα των καιρών και της ιστορίας.