Για τη συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με ΟΟΣΑ

17 Μαρτίου 2015

Μέχρι πρότινος ξέραμε ότι ο ΟΟΣΑ είναι ένας νεοφιλελεύθερος καπιταλιστικός οργανισμός με συγκεκριμένη ατζέντα νεοφιλελεύθερης απάντησης στην κρίση. Αυτά έλεγε μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή το 2013 απέναντι στον Υπουργό Ανάπτυξης της ΝΔ Κ. Χατζηδάκη, για την αποδοχή της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ. Χτες ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και τα περισσότερα ΜΜΕ τον εμφάνισαν ως έναν τεχνοκρατικό οργανισμό σε… προοδευτική κατεύθυνση(!), που θα βοηθήσει την κυβέρνηση να φέρει τις «αναγκαίες δομικές αλλαγές που έχει η κοινωνία».

Θα δεχτεί λοιπόν η κυβέρνηση (για την ακρίβεια: θα πληρώσει) τον ΟΟΣΑ για να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα της κοινωνικής κρίσης, της ανεργίας και της ανάπτυξης.

Τι να πρωτοθυμηθούμε;  Ότι στα highlights των προτάσεων της προηγούμενης «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ ήταν η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου για τα μαγαζιά τις Κυριακές, για την οποία οι «ειδικοί» του ΟΟΣΑ είχαν προβλέψει ότι θα φέρει 30000 νέες θέσεις εργασίας;

Ότι οι προτάσεις του ΟΟΣΑ για τη «μείωση της γραφειοκρατίας» βασικά σημαίνουν επιχειρήσεις που δεν θα ελέγχονται περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, δεν θα δίνουν λόγο στο ΙΚΑ, στην Επιθεώρηση Εργασίας και σε κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό του δημοσίου!

Ότι προφανώς και δεν χρειάζεται κανένας ΟΟΣΑ για να συμβουλέψει τι θα πρέπει  να γίνει με τον ΦΠΑ, όταν η κυβέρνηση έχει «ξεχάσει» ακόμη και το απλό αίτημα για μηδενισμό του ΦΠΑ στα είδη βασικής λαϊκής κατανάλωσης για να μπορούν στοιχειωδώς να ζήσουν οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι συνταξιούχοι;

Ας μας δείξουν μια χώρα στην οποία ο ΟΟΣΑ να βοήθησε έστω να καταπολεμηθεί –κι όχι να νομιμοποιηθεί με νομικό οπλοστάσιο!- η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπη και το λαθρεμπόριο των καπιταλιστών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Ίσα ίσα, ο ΟΟΣΑ θεωρεί μέτρο ελκτικό στην ανάπτυξη την μείωση των φόρων στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.

Είναι τραγικό για μία κυβέρνηση που θέλει να μιλάει στο όνομα της αριστεράς να πουλάει ως «προοδευτική οπλιτική» κάθε νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Οι γενικόλογες αναφορές σε «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» για τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας μας οδήγησαν στην εποχή Σημίτη και στο Καστελόριζο του ΓΑΠ, κι αυτό ο εργαζόμενος λαός δεν το ξεχνάει.