Για τα 50 χρόνια από τη Χούντα των Συνταγματαρχών

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 ήταν το βίαιο σπάσιμο μιας δεκαετίας ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, των εργατικών αγώνων και της ίδιας της Αριστεράς. 

Οι ΗΠΑ ήταν αυτές που από κοινού με την ελληνική αστική τάξη έδωσαν τη δεκαετία του 1960 άδεια στους φασίστες του στρατού να βγάλουν τα τανκς στους δρόμους, ήταν αυτές που όπλισαν τα χέρια τους, ήταν αυτές που σε στενή συνεργασία με όλους τους ακροδεξιούς και χουντικούς ντόπιους υπηρέτες τους, ήταν υπεύθυνες για τα βάσανα του λαού μας κατά την περίοδο της μαύρης επταετίας.

Στόχος των ΗΠΑ και του ντόπιου κεφαλαίου που στήριξαν τους χουντικούς, ήταν να τσακιστεί το ιδιαίτερα ισχυρό εκείνη την περίοδο εργατικό κίνημα, ώστε να αρχίσει η πλήρης αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού στα πρότυπα που επέβαλλε ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αποδεικνύουν ότι ζούμε και σήμερα μία ιδιόμορφη χούντα. Τότε ήταν τα τανκς, τα ξερονήσια, οι δολοφονίες, οι βασανισμοί και το ΕΑΤ-ΕΣΑ των συνταγματαρχών. Τώρα είναι τα Μνημόνια, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και η καταστολή των πολιτικών ελευθεριών.

Η συνεργασία των δωσιλογικών μνημονιακών ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων ετών με την ''Ιερά Συμμαχία'' της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η επιβολή όλων των αντεργατικών και αντι-λαϊκών πολιτικών των Μνημονίων, είναι η προσπάθεια αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού στα πρότυπα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια έχουν βρει τους ακροδεξιούς, τους νοσταλγούς της χούντας και τους ναζί, που έχουν μαζευτεί στην εγκληματική φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής αλλά και σε άλλα αστικά πολιτικά κόμματα και προσπαθούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών και να καταργήσουν τη Δημοκρατία.

Όπως τότε, έτσι και τώρα, η ανατροπή της σημερινής δικτατορίας του μαύρου μετώπου των μνημονιακών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ, των τραπεζών, των βιομήχανων και των εφοπλιστών, περνάει μέσα από το δρόμο της σύγκρουσης, από τον πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό, από τα μικρά και μεγάλα κινήματα αντίστασης.

Η μαύρη επέτειος της 21^ης Απρίλη 1967 μας θυμίζει ότι η Δημοκρατία δεν είναι κάτι δεδομένο, ότι η Δημοκρατία και η Ευημερία του λαού κερδίζεται με αγώνες και ανυπακοή και όχι με μοιρολατρία και ιδιώτευση. Μας θυμίζει ακόμα ότι ο φασισμός είναι ο πιο απογυμνωμένος καπιταλισμός, ότι είναι το τελευταίο όπλο του καπιταλιστικού συστήματος, όταν αυτό δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τον οργανωμένο λαό που διεκδικεί δυναμικά το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή. Όλα όσα έζησε τότε ο λαός με την επταετή δικτατορία και ζει τώρα με τα Μνημόνια, αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός είναι ασύμβατος με την πραγματική λαϊκή δημοκρατία, που μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα στον σοσιαλισμό.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει τον αγώνα της ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, και παλεύει για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, με ορίζοντα μια κοινωνία σοσιαλιστική, με τα μέσα παραγωγής υλικών αγαθών κοινωνικοποιημένα, έξω από το σφαγείο της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.