«ΟΤΑΝ Η
ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ, ΤΟΤΕ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ».
Συνάδελφε, συναδέλφισσα, εργαζόμενε/η, άνεργε/η, νέε/α
Τα τελευταία χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν, μαζί και η σημερινή, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επικαλούμενοι την καπιταλιστική – τη δική τους – κρίση, ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τις οικογένειές μας, τη ζωή, την ίδια μας την αξιοπρέπεια.
Ξέρεις καλά, ότι όλες αυτές οι
κυβερνήσεις λένε ψέματα. Ξέρεις ότι δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή μας. Ξέρεις,
ότι – ακόμη και αν τους ψήφισες – στην πραγματικότητα δεν είχες ούτε έχεις να
περιμένεις τίποτα από αυτούς.
Ξέρεις ότι και πριν τα μνημόνια το
μεροκάματο δύσκολα έβγαινε και συχνά ήταν κακοπληρωμένο. Τα παιδία δύσκολα
σπούδαζαν ή δεν σπούδαζαν και καθόλο. Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα για
την εργατική τάξη.
Ξέρεις, ότι για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από εμάς έχουν καταργήσει παντελώς το δικαίωμα του να μπορούμε να εργαστούμε. Ότι την ίδια στιγμή, για να μην τους αμφισβητήσουμε, μας πασάρουν κάθε είδους «εχθρό» προκειμένου να δικαιολογήσουν αυτή την κατάσταση και να μας την παρουσιάσουν ως «αναπόφευκτη».
Θεωρώντας ότι τρώμε κουτόχορτο,
άλλοτε μας λένε ότι φταίνε οι άλλοι συνάδελφοι, κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι,
άλλοτε μας λένε ότι φταίνε οι ξένοι μετανάστες που οι ίδιοι τους έχουν διώξει
από τις χώρες τους, στο τέλος είναι ικανοί να μας πουν ότι είναι και «θέλημα
θεού» να θυσιαστούμε για να μπορούν αυτοί να συνεχίζουν ανενόχλητοι την
κερδοφορία τους πάνω στα συντρίμμια της δικής μας ζωής.
Ξέρεις, ακόμη ότι όλο αυτό το πλούσιο σκυλολόι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, πολυεθνικές, εργοδότες έχουν τα τσιράκια τους που τους στηρίζουν και δικαιολογούν μια χαρά την κατρακύλα που βιώνουμε: βουλευτές και υπουργούς, δημάρχους και άλλους τοπικούς παράγοντες, μεγάλους και μικρούς δημοσιογράφους, συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Ξέρεις και καταλαβαίνεις κάθε φορά που βρίζεις μπροστά στην τηλεόραση, ότι όλοι αυτοί πρέπει να φύγουν.
Συνειδητοποιείς, όμως το πόσο μεγάλη
είναι η επίθεση και καταλαβαίνεις ότι αυτή η κατάσταση - που σίγουρα πρέπει να
ανατραπεί – δεν μπορεί να ανατραπεί με απεργίες ξέπνοες και διαδηλώσεις
περιπάτους. Με μια από τα ίδια…
Το χειρότερο από όλα είναι ότι όλοι αυτοί σου λένε ότι εσύ, ένας απλός άνεργος/η, δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Λένε διαρκώς σε εσένα – και ακόμη χειρότερα στα παιδιά σου – ότι πρέπει να αποδεχθούμε όλα αυτά τα μέτρα. Ότι εσύ φταις που δεν έχεις δουλειά. Ότι πρέπει να κοπούν οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, να δέχεσαι τα απανωτά χαράτσια. Ότι πρέπει να γίνουν μαζικές απολύσεις, ότι πρέπει να μένεις για μήνες απλήρωτος. Ότι τα παιδιά που σπουδάσανε πρέπει να γίνουν μετανάστες σε άλλες χώρες, μέχρι και εκεί να αρχίσουν να τους κυνηγούν οι ντόπιοι χρυσαυγίτες. Ότι το σχολείο του παιδιού σου και το νοσοκομείο της πόλης σου πρέπει να κλείσουν ως «μη παραγωγικά», και να αντικατασταθούν από ιδιωτικά.
Ότι τα παιδιά που δεν έχουν χρήματα για
να τελειώσουν το σχολείο, «δεν τα παίρνουν τα γράμματα» και πρέπει να γίνουν δούλοι
και να δουλεύουν, αν δουλεύουν, για ένα κομμάτι ψωμί. Ότι όσα δεν έχουν δουλειά
είναι καταδικασμένα να μείνουν στον πάτο της κοινωνίας, στην απελπισία των
ναρκωτικών, στο έλεος και το μίσος των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής και των
συμμοριών τους. Ότι αν έχεις άτομο ανάπηρο, άρρωστο ή ηλικιωμένο στην
οικογένεια, μόνο ως αβάστακτο βάρος μπορείς να το βλέπεις. Ότι πρέπει να
δέχεσαι την κοροϊδία κατάμουτρα, να σου κλέβουν τη ζωή και να ζεις με τη
φιλανθρωπία των (μη) κυβερνητικών οργανώσεων και της εκκλησίας. Ότι αλίμονο αν
αμφισβητήσεις την παντοκρατορία των τραπεζών, που ναι μεν σε κλέβουν, αλλά κατά
βάθος έχουν «χρυσή καρδιά» γι΄αυτό διοργανώνουν τηλεμαραθώνιους για τα
παιδιά που πεινάνε!
Σου λένε ότι όλα αυτά πρέπει να τα δέχεσαι γιατί είσαι ανήμπορος να τους πολεμήσεις. Δεν ξέρεις εσύ, σου λένε. Εσύ το μόνο, ίσως, δικαίωμα που σου αναγνωρίζεται είναι να ρίχνεις που και που καμιά βρισιά μπροστά στην τηλεόραση.
Συνάδελφε, συναδέλφισσα, εργαζόμενε/η, άνεργε/η, νέε/α
Όλοι αυτοί σου λένε όλα τα παραπάνω και μολονότι δεν τους πιστεύεις έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να φωλιάσουν στην καρδιά το φόβο και την απογοήτευση. Όλοι αυτοί δεν θα σου αποκαλύψουν ποτέ ότι σήμερα κιόλας υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος: ένα κομμάτι εργαζομένων, νέων, ανέργων που αυτή τη στιγμή κάνει καταλήψεις, διαδηλώνει, συγκρούεται με την κυβέρνηση, μάχεται ενάντια στα μνημόνια και τον καπιταλισμό, τα βάζει με τους βολεμένους των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, και προσπαθεί να οργανώσει τον αγώνα με τη συλλογικότητα από τα κάτω, στη γειτονία, στο σωματείο με τη συνέλευση, στο χώρο εργασίας, στις επιτροπές αλληλεγγύης.
Όλοι αυτοί δεν θα σου πουν για το κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται
για να διαλυθεί το οικονομικό και κοινωνικό κάτεργο της Ευρωπαϊκής Ένωσής εδώ
και τώρα. Δεν θα σου πουν ότι μπορούμε να ζήσουμε, όπως το κάναμε τόσα χρόνια,
έξω από τη φυλακή του Ευρώ και της αδίστακτης λιτότητας που μας επιβάλλει η Ευρωζώνη. Δεν θα σου πουν ότι
ο καπιταλισμός έχει πρόβλημα από την ίδια του τη φύση και για να σωθεί σαρώνει
τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους σε όλη την
Ευρώπη και όχι μόνο.
Κυβερνώντες και καναλάρχες στριμώχνουν
τις μεγαλειώδεις εργατικές κινητοποιήσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και
άλλες χώρες σε ολιγόλεπτες αναφορές ανάμεσα στα σκουπίδια των ειδήσεων ή τις
θάβουν εντελώς, αφήνοντας τις συνειδήσεις να αποκοιμηθούν στην ψεύτικη εικόνα
της σαβούρας των πρωινών εκπομπών του φτηνού κουτσομπολιού και των διάφορων
τηλεοπτικών σειρών της βλακείας, γιατί θεωρούν ότι μόνο αυτός ο «πολιτισμός»
μας αξίζει!
Όλοι αυτοί δεν σου μιλήσουν ποτέ για
την δυνατότητα να υπάρξει σήμερα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ότι αυτό,
μόνο, ο κόσμος της δουλειάς και της ανεργίας μπορεί να το επιβάλλει.
Συνάδελφε, συναδέλφισσα, εργαζόμενε/η, άνεργε/η, νέε/α
Εμείς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ερχόμαστε να σου δώσουμε υποσχέσεις! Ερχόμαστε μόνο να σου υπενθυμίσουμε ότι καμία κυβέρνηση, κανένας εργοδότης, καμία τράπεζα, καμία Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει το δικαίωμα τα τσαλαπατά την αξιοπρέπειά μας, και να πετά στα σκουπίδια το μέλλον των παιδιών μας!
Ερχόμαστε να σου υπενθυμίσουμε ότι
όλοι αυτοί στέκονται «ψηλά» επειδή εμείς τους αφήνουμε. Ότι η πραγματική
ιστορία πάντοτε γράφτηκε από τους λαούς, τους άνδρες και τις γυναίκες που ήταν
σαν όλους εμάς. Που, όμως, αγωνίστηκαν, συγκρούστηκαν και επέβαλαν το 8ωρο, όλα
τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα που σήμερα σαρώνονται.
Εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι,
οι νέοι και οι νέες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ερχόμαστε ως κομμάτι της κοινωνικής
πλειοψηφίας που νιώθει στο πετσί του την ανεργία, την ανασφάλεια, τους
πετσοκομμένους μισθούς, τη φτώχιά να σου πούμε ότι υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ!
Στον βάρβαρο καπιταλισμό όχι μόνο
μπορούμε να δείξουμε ανυπακοή αλλά ότι ΕΣΥ, Ο ΚΑΘΕ ΑΝΕΡΓΟΣ/Η, Ο ΚΑΘΕ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ/Η, Ο ΚΑΘΕ ΝΕΟΣ/Α είσαι ο μόνος που μπορεί και να τα βάλει μαζί του
ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Συνάδελφε, συναδέλφισσα, εργαζόμενε/η, άνεργε/η, νέε/α
ΤΩΡΑ να οργανώσουμε συλλογικά τον
αγώνα. ΤΩΡΑ να φτιάξουμε επιτροπές ανέργων και εργαζόμενων και στην Λαμία – όχι
για να κάνουμε φιλανθρωπίες, ούτε για να ζητιανέψουμε, αλλά για να επιβάλλουμε
μια ζωή για την οποία δεν θα ντρεπόμαστε σε μια κοινωνία που μας αξίζει
πραγματικά.
Τελειώνουμε με αυτό που αρχίσαμε συμπληρώνοντας το διαφορετικά:
ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου