Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Κλαδική Επιτροπή Αγροτοδιατροφικού Τομέα ΑΝΤΑΡΣΥΑ : Κάτω τα χέρια από την Αγροτική Τράπεζα




Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜΑΡ, από την πρώτη στιγμή του σχηματισμού της ξεκαθάρισε πως είναι ο επάξιος συνεχιστής της βάρβαρης πολιτικής της επέλασης στα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και πλούτου. Η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν ήταν τίποτε άλλο από την πιο ρητή και κατηγορηματική δήλωση υποταγής σε κεφάλαιο - ΕΕ και ΔΝΤ.


Η ανακοίνωση των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών και αποκρατικοποιήσεων σε δημόσιο και ΔΕΚΟ, περιλαμβάνει ουσιαστικά το πλήρες ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως επίσης και το ξήλωμα του όποιου κοινωνικού κράτους έχει απομείνει. Δεν έχουν τίποτα να αποκομίσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από τις ιδιωτικοποιήσεις! Αντίθετα, η κοινωνική καταστροφή που προωθείται από τους συγκυβερνούντες θα επιταχυνθεί, και θα ολοκληρωθεί με τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που ήδη έχουν προετοιμάσει.


ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΒΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!


Ειδικότερα η κατ’ επιταγή της Ε.Ε. και των μνημονίων πώληση της Αγροτικής σημαίνει παράδοση στο ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο του υποθηκευμένου  70% της αγροτικής γης, ακόμα μεγαλύτερα ληστρικά επιτόκια δανεισμού, άμεσες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς ακινήτων. Το δοκιμασμένο κόλπο της πώλησης του κερδοφόρου φιλέτου των ενισχύσεων και του υγιούς χαρτοφυλακίου των δανείων στους ιδιώτες, με το δημόσιο να κρατά τη «φύρα» των κόκκινων δανείων της ΑΤΕ ακολουθείται πιστά και σε αυτή την περίπτωση.


Παράλληλα με την πώληση της Αγροτικής, προχωρούν και στο ξεπούλημα των θυγατρικών της εταιριών (Δωδώνη, Βιομηχανίες ζάχαρης, ΣΕΚΑΠ). Το κλείσιμο των καταστημάτων που δεν θεωρούνται «κερδοφόρα», ανοίγει τον δρόμο των απολύσεων για τους εργαζόμενους, εξανεμίζοντας τον όποιο εναπομείναντα κοινωνικό ρόλο της Αγροτικής.

  • Η ΑΤΕ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ! ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ - ΔΕΝ ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ!
  • ΑΜΕΣΗ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ (100%) - ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ - ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε κοινό αγωνιστικό μέτωπο τους εργαζόμενους της Αγροτικής, των θυγατρικών, της μικρομεσαίας αγροτιάς και όλου του λαού για την ανατροπή των σχεδίων της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου τρόικας - Ε.Ε. - κεφαλαίου.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΓΑΤΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΩΝ (ΔΩΔΩΝΗ ,ΕΒΖ, ΣΕΚΑΠ)
    • ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΠΟΥ ΕΝΙΣΧΥΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ.
    • ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ - ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. ΤΩΝ ΠΟΣΟΣΤΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ
Ο ταξικός, συντονισμένος και ανυποχώρητος αγώνας του εργατικού και αγροτοσυνεταιριστικού κινήματος μπορεί και πρέπει να τους σταματήσει!


ΚΛΑΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΡΟΤΟΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Στους ολυμπιακούς αγώνες των πολυεθνικών η υποκρισία περισσεύει



Τελικά θα γίνει παράδοση: Παραμονές της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων να γινόμαστε μάρτυρες κωμικοτραγικών γεγονότων.Το 2004 παρακολουθήσαμε σκηνοθετημένα ατυχήματα από τους «εθνικούς ήρωες», τους ποτισμένους με τα «μαγικά φίλτρα» των φαρμακοβιομηχανιών και ασυναρτησίες για την φυλετική ανωτερότητα των Ελλήνων. Σήμερα, παρακολουθούμε ένα κακόγουστο θέατρο με αφορμή τα ρατσιστικά σχόλια μιας αθλήτριας.

Τα γεγονότα είναι γνωστά: Μια αθλήτρια, θαυμάστρια του Κασιδιάρη, έγραψε ηλίθια, ρατσιστικά «αστεία» σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, προκαλώντας την οργή κάθε δημοκρατικού πολίτη. Την υγιή αντίδραση της κοινωνίας διαδέχτηκε η υποκριτική «ευαισθησία» του συστήματος: Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ κατελήφθησαν από …ιερή αγανάκτηση! Φιλοβασιλικοί παράγοντες του «αθλητισμού» προεξόφλησαν τον αποκλεισμό της και όλα αυτά στο όνομα του «ολυμπιακού ιδεώδους» και της «συναδέλφωσης των λαών» που, υποτίθεται, προωθούν οι αγώνες.

Υποκριτές! Μιλάνε αυτοί που γεννούν με την πολιτική τους το ρατσισμό, αυτοί που συναγελάζονται με τους κασιδιάρηδες, αυτοί που κλείνουν τα μάτια στις καθημερινές ρατσιστικές επιδρομές της αστυνομίας και των φασιστών.
Όλοι αυτοί που έχουν νομιμοποιήσει την πιο ρατσιστική πολιτική κατά των μεταναστών, που ξεριζώνουν εκατομμύρια ανθρώπους από τη γη τους για να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, που κλείνουν τα μάτια και προωθούν τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών και των προσφύγων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, δήθεν αγανάκτησαν με το ρατσισμό της Παπαχρήστου.

Το κυριότερο, για ποια «ιδεώδη», ποια «εκεχειρία» και ποια «συναδέλφωση» μιλούν με αφορμή τους ολυμπιακούς αγώνες; Οι αγώνες αυτοί είναι ένα τεράστιο πανηγύρι των πολυεθνικών, της ντόπας, του εθνικισμού και του ανταγωνισμού για τα πριμ. Ένα τεράστιο ιδεολογικό πλυντήριο των εγκλημάτων των ιμπεριαλιστών. Την ώρα που ο πλανήτης βυθίζεται στην εξαθλίωση και το αίμα τρέχει ποτάμι στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού αυτοί στήνουν ζωοπανήγυρη! Η δήθεν «μηδενική ανοχή» στο ρατσισμό έχει κύριο σκοπό να προστατεύσει την εικόνα των πολυεθνικών χορηγών που πουλάνε «ολυμπιακά ιδεώδη»!

Δεν είναι δικός μας αυτός ο «αθλητισμός». Τη συναδέλφωση των λαών δεν την προωθεί η φωλιά απατεώνων και φασιστών που αποκαλείται «Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή». Η συναδέρφωση των λαών χτίζεται με τους κοινούς αγώνες για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Η λάμψη από τη, χιτλερικής έμπνευσης, περιφορά της ολυμπιακής φλόγας δεν πρέπει να κρύψει την αθλιότητα του κόσμου τους.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ενημέρωση από τη συνεδρίαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ



 Την Πέμπτη 19 Ιούλη συνεδρίαση η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να εξειδικεύσει την υλοποίηση των βασικών κατευθύνσεων που αποφασίστηκαν στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού στις 14 Ιούλη. 

Ειδικότερα αποφασίστηκαν τα ακόλουθα:

α. Σε σχέση με άμεσα ζητήματα παρέμβασης στο κίνημα


- Να στηριχτεί η προσπάθεια για κινητοποίηση άμεσης εργατικής απάντησης στις 26 Ιούλη, ημέρα που οι εκπρόσωποι της Τρόικα θα συναντηθούν με τον Στουρνάρα για να προχωρήσει το νέο πακέτο αντεργατικής λαίλαπας.

- Να στηριχτούν όσες άλλες κινητοποιήσεις εξαγγελθούν το αμέσως επόμενο διάστημα (Χαλυβουργία, Σκαραμαγκάς, ΠΟΕ – ΟΤΑ, νοσοκομεία κλπ).

- Να συνεχιστεί η προσπάθεια για ενωτική αντιφασιστική δράση

- Να βγει κάλεσμα για μαζική άνοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΔΕΘ στις 8 Σεπτέμβρη.

β. Σε σχέση με τον προγραμματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δρόμο για τη Συνδιάσκεψη

- Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα διοργανώσει στο δεύτερο 15ήμερο του Οκτώβρη μεγάλο πολιτικο-θεωρητικό διήμερο, με διεθνείς συμμετοχές και θέμα την πολιτική της πρόταση για τη Αριστερά της εποχής μας, καθώς και ζητήματα του προγράμματος και της στρατηγικής.

- Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα γίνει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη.

- Η ΚΣΕ προχωρά στη συγκρότηση επιτροπής Θέσεων και προγράμματος ενόψει της Συνδιάσκεψης. Στόχος είναι ένα πρώτο πολιτικό ντοκουμέντο να έχει δημοσιοποιηθεί μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη και μέχρι το τέλος του Οκτώβρη το σύνολο των θέσεων. Ειδικά για το θέμα του προγράμματος η ΚΣΕ καλεί τις κλαδικές επιτροπές, τις τοπικές αλλά και κάθε συντρόφισσα και σύντροφο να καταθέσουν προτάσεις, θεματικές εξειδικεύσεις, παρατηρήσεις με αφετηρία την επεξεργασία που δημοσιοποιήθηκε τον Ιούνη. Η ΚΣΕ έγκαιρα θα ανακοινώσει όλα τα διαδικαστικά και οργανωτικά ζητήματα που αφορούν την πορεία προς τη Συνδιάσκεψη.

-Να υλοποιηθούν οι αποφάσεις που έχουμε πάρει για συγκρότηση της γραμματείας συνδικαλιστικού, για σύσκεψη του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα.


γ. Σε σχέση με τη δράση ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ

-Στην βάση της απόφασης της ΠΣΕ και ανταποκρινόμενη στη πρόσκληση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής πραγματοποιήθηκε συνάντηση ανάμεσα σε αντιπροσωπείες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΜΑΑ, την Τετάρτη 18 Ιούλη, κατά την οποία διαπιστώθηκε η διάθεση των δύο χώρων για συντονισμό της δράσης τους μέσα στο κίνημα και τους αγώνες, η συνεργασία τους στα μεγάλα πολιτικά μέτωπα της  περιόδου με κύρια αιχμή την πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ, (αλλά και στην αντιφασιστική δράση, τις γειτονιές, το συνδικαλιστικό κίνημα κλπ), το άνοιγμα ενός πιο συστηματικού διαλόγου για την αριστερά της εποχής μας.

-Θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό να ξεδιπλωθεί πολύμορφη μαζική δράση κατά της ΕΕ, μέσα από κάθε δυνατό δρόμο (δράση στο κίνημα, ειδικές  συσπειρώσεις, συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αναβάθμιση της δράσης της «Πρωτοβουλίας κατά του Ευρώ και της ΕΕ»), με έμφαση στο πώς σήμερα το ζήτημα της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ είναι στην καρδιά της μάχης για την απόκρουση της επίθεσης, την ανατροπή των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών, το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου για την ελληνική κοινωνία σε ρήξη με τη λογική του κέρδους και της αγοράς, αλλά και βασικός κόμβος για τη συσπείρωση των δυνάμεων που επιδιώξουν δρόμους ανατροπής.

-Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τέλος, θα συνεχίσει την ενωτική απεύθυνση και το κάλεσμα για συντονισμό στην δράση και αναβαθμισμένο πολιτικό διάλογο και σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, ξεκινώντας από τις δυνάμεις που με τον ένα η τον άλλο τρόπο στήριξαν το ψηφοδέλτιό της στις εκλογές.

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

38 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το αίτημα για δημοκρατία παραμένει αδικαίωτο και εμπνέει νέους αγώνες


Αδικαίωτο παραμένει 38 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το αίτημα για δημοκρατία που έδωσε έμπνευση στον αντιδικτατορικό αγώνα ενάντια στη Χούντα της 21ης Απριλίου και την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Το κοινοβουλευτικό καθεστώς, που ανέλαβε μετά την πτώση της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών, έθεσε από την αρχή υπό περιορισμό τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού. Εδώ και 38 χρόνια τα κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προσπάθησαν να υπερασπιστούν ενάντια στο λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία τα συμφέροντα του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου, καθώς και τη διαπλοκή τους με τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Αυτά τα συμφέρονταδεν μπορούσε πια να τα στηρίζει η φασιστική δικτατορία μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και κάτω από το βάρος των εγκλημάτων της και της προδοσίας στην Κύπρο που άνοιξε το δρόμο στην τουρκική εισβολή.

Σήμερα μια νέα δικτατορία έχει απλώσει το σκοτάδι της πάνω από την Ελλάδα, αυτή που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Στη σημερινή δικτατορία όριο της ελευθερίας είναι τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εργοδοτών και των τραπεζών. Το δικαίωμα του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου στην κερδοσκοπία σε βάρος της κοινωνίας είναι το μόνο που αναγνωρίζει η χούντα του Μνημονίου. Είναι μια δικτατορία που στο όνομα του χρέους και των αγορών ισοπεδώνει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Χτες ήταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εγγυητές του δικτατορικού καθεστώτος, σήμερα είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ που δεν ανέχονται ούτε στιγμή τη θέληση των λαών να αρνηθούν την κοινωνική καταστροφή των Μνημονίων.

Το χτύπημα ενάντια στους απεργούς χαλυβουργούς από τον κρατικό μηχανισμό που επιστρατεύτηκε στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργοδοσίας και το προσκύνημα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στην Τρόικα που έφτασε σήμερα στη χώρα, δείχνουν το κατάντημα της αστικής Μεταπολίτευσης, αλλά και την επικαιρότητα του αιτήματος για δημοκρατία. Γιατί απάντηση δεν είναι φυσικά η λιγότερη δημοκρατία, όπως ζητάνε τα παπαγαλάκια της Τρόικας και του κεφαλαίου και οι φασίστες που έχουν αναβαθμιστεί σε φρουρούς του ευρώ και της πολιτικής Μνημονίου καλώντας τα θύματα να χτυπηθούν μεταξύ τους, αφήνοντας στη θέση τους κεφάλαιο και τράπεζες.

Πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα έχουμε χωρίς την ανατροπή και κατάργηση του Μνημονίου, τη διαγραφή του χρέους που το προκάλεσε και την έξοδο από την ΕΕ που το οργάνωσε και το επέβαλλε, χωρίς να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων.

Η εποχή μας χρειάζεται πραγματική δημοκρατία, ανατροπή και κατάργηση όλων των θεσμών που φιμώνουν την έκφραση και υλοποίηση της λαϊκής βούλησης. Πραγματική δημοκρατία, με εγγυητή τον οργανωμένο λαό και την εργατική τάξη, που θα φέρουν στο προσκήνιο τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Αυτή τη δημοκρατική εξέλιξη μόνο μια κοινωνία του σύγχρονου σοσιαλιστικού μετασχηματισμούμπορεί να την εγγυηθεί. Σε αυτή το στόχο στρατεύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική αριστερά.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Εισβολή ΜΑΤ στην Χαλυβουργία, ανάγκη εργατικής αλληλεγγύης.



Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την επιδρομή των ΜΑΤ στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, την εκδίωξη της περιφρούρησης και την κατάληψη του χώρου από τις δυνάμεις καταστολής. 

Ενώ η κυβέρνηση, υποτίθεται συζητούσε για την «άρση του αδιεξόδου», τελικά προετοίμαζε την έφοδο των ΜΑΤ και το κτύπημα της ηρωικής απεργίας σύμβολο του εργατικού αγώνα. 

Απέδειξε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ στο πλευρό τίνος βρίσκεται: στο πλευρό του Μάνεση, στο πλευρό των εργοδοτών, στο πλευρό του κεφαλαίου, που θέλει να ξεζουμίσει τους εργαζόμενους.


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέκεται στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών, απαιτεί την άμεση απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων. 



Το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να στηρίξει τους μαχόμενους χαλυβουργούς.  

Σήμερα Δευτέρα 23 Ιουλίου στις 7.30μμ όλοι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ομόνοια.

Στη συνέχεια πρέπει να ξεδιπλωθούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σάββατο 14 Ιούλη 2012

1. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αποτέλεσαν μία κρίσιμη καμπή στη σκληρή αντιπαράθεση που διεξάγεται σήμερα στη ελληνική κοινωνία. Αποτύπωσαν τις μεγάλες συγκρούσεις και διαιρέσεις που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία, την ένταση της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών και των μεγάλων εργατικών και λαϊκών αγώνων των τελευταίων χρόνων, τις προσπάθειες ανασύνταξης του μνημονιακού μπλοκ μετά την καταλυτική φθορά και απονομιμοποίηση που του είχε προκαλέσει το λαϊκό κίνημα. Ωστόσο το ρήγμα που άνοιξε ο λαϊκός ξεσηκωμός και που πήρε εκρηκτική μορφή στις εκλογές της 6ης Μάη εξακολουθεί να είναι ενεργό.

2. Η ΝΔ κατάφερε να έχει την πρώτη θέση συσπειρώνοντας ένα σημαντικό τμήμα του συντηρητικού χώρου. Βοηθήθηκε σε αυτό από τα εκβιαστικά διλήμματα και την ιδεολογική τρομοκρατία που κυριάρχησαν στην προεκλογική περίοδο μέσα από την πλήρη ευθυγράμμιση με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις  της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας και της ίδιας της Μέρκελ από τις σκανδαλώδεις και απροκάλυπτες  παρεμβάσεις των εκπροσώπων των ηγετικών καπιταλιστικών χώρων υπέρ της ΝΔ. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση η εκλογική επιτυχία της δεν σημαίνει θρίαμβο. Αντίθετα, παρ’ όλη την πολλαπλή ενίσχυση που δέχτηκε δεν μπόρεσε να περάσει το 30%, παραμένοντας σε ποσοστά χαμηλότερα από το ιστορικό χαμηλό της του 2009. Μαζί με την επιβεβαίωση της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ υπογραμμίζει τη βαθιά κρίση των μνημονιακών κομμάτων.

3. Η πρωτιά της ΝΔ άνοιξε το δρόμο για τη συγκρότηση κυβέρνησης με συμμετοχή ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, μια κυβέρνηση μνημονιακή, βαθιά αντιδραστική, ιδιαίτερα αυταρχική, πλήρως συμμορφωμένη με τις απαιτήσεις κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ.

Πολύ σύντομα και κάτω από την πίεση της Τρόικα η κυβέρνηση Σαμαρά εγκατέλειψε κάθε αναφορά σε «επαναδιαπραγμάτευση» και έδειξε ότι θα προχωρήσει στην πιστή εφαρμογή των βάρβαρων και αντιλαϊκών πολιτικών των μνημονίων. Προχωρά σε νέες σαρωτικές περικοπές δαπανών, μαζικό ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων (με εξαίρεση τους μηχανισμούς καταστολής), νέα χαράτσια για τους εργαζομένους αλλά και φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις, παροξυσμός αντιμεταναστευτικής υστερίας με νέες ακόμη πιο αντιδραστικές ανατροπές στον ούτως ή άλλως αντιμεταναστευτικό κώδικα ιθαγένειας, εξαγγελίες για εφαρμογή του Νόμου για τα Πανεπιστήμια. Στόχος αυτής της επίθεσης της κυβέρνησης και του μηχανισμού της Τρόικας δεν είναι η «οικονομική ανόρθωση», αλλά η εξασφάλιση ότι οι διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του εγχώριου παραγωγικού δυναμικού θα γίνει σε εξευτελιστικές τιμές και με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου.

4. Παρά τη στήριξη που έχει από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την Τρόικα και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και παρά τις δηλώσεις Σαμαρά για «κυβέρνηση μακράς πνοής», η νέα κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ασταθής, με αδυναμία μακροημέρευσης, μια κυβέρνηση που σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη λαϊκή οργή, τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Μια κυβέρνηση ακόμα πιο αδύναμη από τις προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ και του Παπαδήμου. Γι αυτό άλλωστε και επεδίωξαν και -τελικά εξασφάλισαν- και την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην νέα συγκυβέρνησή τους αναζητώντας ένα νέο “ροζ” δεκανίκι στην θέση του φθαρμένου “μαύρου” του ΛΑΟΣ. Επιπλέον, σε πείσμα της ρητορείας περί σύντομης επιστροφής στην «ανάπτυξη», η ίδια η πολιτική των Μνημονίων θα φέρνει όλο και πιο κοντά τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, στο φόντο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αλλά και της ιδιαίτερης βαθιάς κρίσης και αντιδραστικής μετάλλαξης της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ. Θα εξακολουθεί να είναι μια κυβέρνηση μεταβατική και υποθηκευμένη, με ημερομηνία λήξης που θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη του λαϊκού εργατικού κινήματος. Το πόσο ασταθής είναι η κυβέρνηση το δείχνουν οι αλλεπάλληλες παραιτήσεις υπουργών, οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις, τα προβλήματα στην ΔΗΜΑΡ.

5. Άλλωστε, έχει πια φανεί ότι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού είναι κομμάτι μιας συνολικότερης δομικής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ειδική έκφραση της οποίας είναι η κρίση της Ευρωζώνης και η όξυνση των αντιθέσεων που τη διαπερνούν. Οι τελευταίες αποφάσεις στη σύνοδο κορυφής μπορεί να προσπάθησαν να δώσουν μια ανάσα  στις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, αλλά δεν μπορούν να αναιρέσουν τις εκρηκτικές αντιφάσεις της Ευρωζώνης και τους ανταγωνισμούς της ΕΕ. Ούτε περιόρισαν στην πραγματικότητα τον τρόπο που αυτές προκύπτουν και από τη συνολικά αντιδραστική αρχιτεκτονική της και από την ιδιαίτερη βαρύτητα που διατηρεί το γερμανικό κεφάλαιο. Τα αποτελέσματα της πρόσφατης συνόδου κορυφής, όχι μόνο δεν αποτελούν κάποια «νίκη του νότου», αλλά επικύρωσαν την κοινή θέληση όλων των αστικών τάξεων της Ευρώπης και πρώτα από όλα των χωρών του Νότου να επιβάλλουν μια «πολιτική μνημονίου» στους λαούς τους, παράλληλα με την διαρκή ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής επιβολής της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη, με παράλληλη κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατικού αυτοπροσδιορισμού των λαών. Έτσι τα μέτρα σκληρής λιτότητας και οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» απλώνονται και στις χώρες αυτές, έστω και χωρίς Μνημόνιο.

Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνες οι αυταπάτες του «αριστερού ευρωπαϊσμού» ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στην ΕΕ και εντελώς αβάσιμοι οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για «κεκτημένο» της Συνόδου Κορυφής. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή εξέλιξη, ή βήμα ανακούφισης του εργαζόμενου λαού, παρά μόνο στην κατεύθυνση της ρήξης με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μέσα από το δρόμο της άμεσης εξόδου από το ευρώ και συνολικά της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ίδια την ΕΕ.

6. Σε όλη αυτή την περίοδο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων καταγράφηκε μια μαζική στροφή προς τα αριστερά, την οποία καρπώθηκε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας στην Αριστερά τα μεγαλύτερα ποσοστά της από το 1958! Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στο «μαύρο μέτωπο του Μνημονίου», στα διλήμματα και τους εκβιασμούς της κυρίαρχης τάξης και διάλεξαν να ψηφίσουν Αριστερά, διαμορφώνοντας τα υψηλότερα ποσοστά της στη μετεμφυλιακή ιστορία, εκφράζει ελπιδοφόρες δυνατότητες, παρά τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που αποτυπώνει η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει έστω και με αντιφάσεις, την διάθεση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας για απαλλαγή από τη λιτότητα και συνολικά την μνημονιακή λαίλαπα, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι πρώτη δύναμη στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, στις παραγωγικές ηλικίες, στα αστικά κέντρα.

7. Η ουσιαστική διατήρηση των δυνάμεων της φασιστικής ακροδεξιάς «Χρυσής Αυγής» αποτελεί  γεγονός αρνητικό για το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά. Είναι αποτέλεσμα της ακροδεξιάς πολιτικής που ακολούθησε ο Σαμαράς που, όπως ο Σαρκοζί στην Γαλλία, υιοθέτησε όλα τα αντιδραστικά ρατσιστικά ιδεολογήματα νομιμοποιώντας στην ουσία την δράση των νεοναζί. Της πολιτικής του Βενιζέλου, που ακόμα και μετά τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη ενάντια στις βουλευτίνες της Αριστεράς, δήλωνε ότι για την βία στην πολιτική δεν φταίει η Χρυσή Αυγή αλλά η Αριστερά! Επιμένουμε στο δρόμο της αποκάλυψης της εθνικιστικής δημαγωγίας των νέο - ναζί οι οποίοι ενώ υποκλίνονται στο Ευρώ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δηλητηριάζουν τις σχέσεις του λαού της χώρας μας με τις χώρες και τους λαούς της περιοχής, και που με το ρατσιστικό τους δηλητήριο και τα πογκρόμ κατά των μεταναστών επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό και διχασμό του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Είναι γνήσιο τέκνο του τερατώδους καπιταλισμού της εποχής μας, της βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης του και αναπόσπαστο τμήμα των ευρύτερων μηχανισμών καταστολής του συστήματος. Πρέπει να αποτελέσει μήνυμα προς όλη την Αριστερά, για την ανάγκη άμεσης αποκάλυψης του αντιδραστικού, συστημικού, φιλοεργοδοτικού ρόλου της Χρυσής Αυγής και αποφασιστικής αντιμετώπισής της με όρους κινήματος. Τα καθημερινά πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, με την προκλητική ανοχή της αστυνομίας, οι επιθέσεις και οι τραυματισμοί, οι «περιπολίες» σε γειτονιές, οι απειλές σε εμπόρους και καταστηματάρχες, δείχνουν το αποκρουστικό πρόσωπο της φασιστικής απειλής. Ενωτικά κι αποφασιστικά να νικήσουμε τους φασίστες στέλνοντάς τους στους υπονόμους της ιστορίας όπου ανήκουν!

8. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας στη γραμμή του «ευρωπαϊσμού», της αποδοχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της προσκόλλησης στο ευρώ, δεν ήταν σε θέση, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να απαντήσει στην ιδεολογική τρομοκρατία για το ευρώ και τους υποτιθέμενους κινδύνους από «μονομερείς ενέργειες». Κάνοντας το «ναι στο ευρώ» κεντρικό σημείο της προεκλογικής γραμμή όχι μόνο δεν απαντούσε στην ιδεολογική τρομοκρατία της άρχουσας τάξης αλλά και άφησε την προεκλογική αντιπαράθεση να μετατοπιστεί σε πεδία πιο ευνοϊκά για τις δυνάμεις του συστήματος. Αντίθετα, το πρόγραμμά του διαρκώς διολίσθαινε σε μιαπρόταση «επαναδιαπραγμάτευσης» εντός των ορίων των δανειακών συμβάσεων και του ευρώ, όρια που έθετε η αστική τάξη μετά τις εκλογές της 6ης του Μάη. Έτσι δεν άνοιγε το δρόμο ούτε για την άμεση ανακούφιση των λαϊκών τάξεων, ούτε εξέφραζε τη διάθεση του κόσμου του αγώνα, για μεγάλες ανατροπές. Οι «ρεαλισμοί» της ηγεσίας του που έφτασαν να δίνουν όρκους πίστης στο ευρώ, στο πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού ακόμα και στην «ψυχραιμία» της Αστυνομίας (!), αποδείχτηκαν ανεπαρκείς ακόμα και στο εκλογικό επίπεδο. Και σίγουρα δεν συμβαδίζουν με την αγωνιστική και ριζοσπαστική αναζήτηση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του, που θέλει την Αριστερά δύναμη στήριξης και ανάπτυξης των αγώνων για να ανατρέψουμε την πολιτική λεηλασίας και καταστροφής της κυβέρνησης Σαμαρά και όχι στον ρόλο μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που θα περιμένει ήρεμα να φθαρεί η νέα κυβέρνηση με στόχο να την διαδεχτεί.  Η πολιτική λογική του, ούτε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ούτε τώρα ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση», δεν συμβάλλει στις προϋποθέσεις συγκρότησης ενός ευρύτατου κοινωνικού-πολιτικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης των μνημονιακών και αστικών δυνάμεων. Γιατί χωρίς ριζοσπαστικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής και χωρίς οργανωμένο λαό και ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα δεν μπορεί ούτε να ανακοπεί η επίθεση ούτε να διεκδικηθεί νικηφόρα η εξουσία. 

Η μετεκλογική πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι κυριαρχεί η δεξιόστροφη λογική της ηγεσίας του, γι’ αυτό και η γραμμή του δεν μπορεί σήμερα να αποτελέσει ρεαλιστική απάντηση στην κρίση υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτό αποτυπώθηκε στη στάση στις προγραμματικές δηλώσεις και τη λογική της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που δεν επιδιώκει την κατάργηση αλλά την «αντικατάσταση» των μνημονίων, που είναι διατεθειμένη να συζητήσει τις ιδιωτικοποιήσεις (βλ. δηλώσεις Παπαδημούλη υπέρ των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), που απλώς θα περιμένει την εξουσία να έρθει ως «ώριμο φρούτο» έχοντας στο μεταξύ προσφέρει τα αναγκαία διαπιστευτήρια στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Αυτή η τακτική δεν αντιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου του αγώνα που διεκδίκησε τη ρήξη και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, ενώ στην πραγματικότητα ενισχύει τις μνημονιακές δυνάμεις.

9. Η εκλογική πτώση του ΚΚΕ, δεν αποτελεί θετικό γεγονός  για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι, ωστόσο, αποτέλεσμα, τόσο της στρατηγικής του φυσιογνωμίας, όσο και της πολιτικής του. Η ταχτική του σεχταρισμού και της καταγγελίας κομματιών του κινήματος, η παραπομπή των αναγκαίων αντικαπιταλιστικών στόχων ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης, στο ακαθόριστο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας», η αντίληψη ότι όλα τα ζητήματα που δίχασαν την κοινωνία  (μνημόνιο, ευρώ) είναι «ψευτοδιλήμματα» χωρίς να «σηκώνει το γάντι» της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο στο σήμερα – μια ηττοπαθής ουσιαστικά πολιτική, η επιλογή μιας διασπαστικής τακτικής σε κρίσιμους αγώνες, η άρνηση της κοινής δράσης της Αριστεράς, η εχθρική του στάση απέναντι σε μεγάλες στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού συντέλεσαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό που μέτρησε στην εκλογική υποχώρηση του ΚΚΕ δεν ήταν η υποτιθέμενη αδυναμία του κόσμου να κατανοήσει την πολιτική θέση του ΚΚΕ, αλλά η βαθιά ηττοπαθής γραμμή του, η απουσία από μάχες και η αδυναμία προβολής μιας μάχιμης και νικηφόρας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, πέραν της ρητορείας περί «λαϊκής εξουσίας». Σήμερα το ζητούμενο για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και για το ΚΚΕ είναι η συμβολή τους στους μεγάλους ενωτικούς αγώνες του λαϊκού κινήματος και το αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που απαιτεί η εποχή μας.

10. Την ίδια ώρα ελπιδοφόρο μήνυμα στέλνουν οι πρώτες μαζικές κινητοποιήσεις που γίνονται. Ο συνεχιζόμενος ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών, η μεγάλη μάχη στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, η πάλη ενάντια στις απολύσεις, οι μεγάλες πετυχημένες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις όπως αυτή στη Νίκαια, δείχνουν ότι υπάρχουν σημαντικά αποθέματα δυνάμεων και διαθέσεις αγώνα στην κοινωνία. Σε αυτές πρέπει να στηριχτούμε, αυτές πρέπει να ενισχύσουμε, αυτές πρέπει να μπολιάσουμε με μια ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική οπτική, για να μπορέσει όντως να ανοίξουν δρόμοι ανατροπής της επίθεσης και διεκδίκησης πραγματικής ανακούφισης για το λαό. Άλλωστε, και διεθνώς ο μεγάλος κύκλος αγωνιστικών εκρήξεων και κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο συνεχίζεται.Στην Ισπανία ο ηρωικός αγώνας των ανθρακωρύχων τους έχει κάνει το σύμβολο της πάλης ενάντια στη λιτότητα και την ανεργίακαι εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο με συγκίνηση παρακολούθησαν τη μεγάλη πορεία τους στη Μαδρίτη.

11. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μεγάλες απώλειες ψήφων σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Μάη, ένα αρνητικό αποτέλεσμα που σε αντίθεση με τη σημαντική άνοδο των εκλογών του Μάη μας επιστρέφει στα επίπεδα του 2009. Μπορεί η εκλογική πόλωση να οδήγησε χιλιάδες ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και του ΚΚΕ και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς) να δώσουν μια κριτική ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έδωσαν την συγκατάθεσή τους για μια «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Μαζί έχουμε να οργανώσουμε τις μάχες της επόμενης μέρας, στις οποίες ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύτιμος.  Ευχαριστούμε τις χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έδωσαν ένα μεγάλο και δύσκολο αγώνα στην προεκλογική περίοδο, αποφεύγοντας τη λογική του ενδοαριστερού εμφυλίου και επιμένοντας στην προβολή του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, στην κατεύθυνση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, στην προβολή της ανάγκης κλιμάκωσης του αγώνα. Ήταν η μόνη δύναμη που επέμεινε ότι η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, οι εθνικοποιήσεις, ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος μπορούν να αποτελέσουν τη βάση και για την άμεση ανακούφιση του λαού και για την ανατροπή. Βοήθησε πολλούς εργατικούς χώρους να έχουν στη βάση μια συλλογικότητα γύρω από αυτές τις διεκδικήσεις. Επιμένει στην ενωτική κοινή δράση για την υλοποίηση των στόχων του εργατικού κινήματος. Για αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια παρουσία καταλυτική για έξοδο από την κρίση υπέρ του κόσμου της εργασίας και για το μέλλον των αγώνων μας που χρειάζεται να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πια κατοχυρωθεί ως μια κρίσιμη πολιτική δύναμη της Αριστεράς, με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και σημαντική κινηματική προσφορά. Ανοιχτήκαμε σε χιλιάδες ανθρώπους και έχουμε τη βάση για αναβαθμισμένη πολιτική και κινηματική εξόρμηση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπερήφανη  για την συμμετοχή της σε όλους τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος το προηγούμενο διάστημα. Το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη, -ο προβληματισμός για το οποίο συνεχίζεται- δεν πρέπει να μας κρύψει τιςκατακτήσεις των τελευταίων χρόνων. Πρώτα από όλα την δημιουργία μιας οργάνωσης με χιλιάδες αγωνιστές και με μια σημαντική δικτύωση πανελλαδικά, σε γειτονιές και κλάδους. Την σημαντική συνδικαλιστική της παρουσία σε κρίσιμους κλάδους. Την ιστορική της παρέμβαση στο κίνημα της νεολαίας. Τους δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που  ξέρουν και εκτιμούν την δράση της, την μαχητικότητα και την ανιδιοτέλεια, τον ριζοσπαστισμό και το ενωτικό της πνεύμα. Με αίσθημα ευθύνης χρειάζεται όλοι να περιφρουρήσουμε τις σημαντικές αυτές κατακτήσεις και να τις χρησιμοποιήσουμε σα αφετηρία για τα νέα μεγάλα βήματα που απαιτούν οι καιροί.

12. Ωστόσο, πρέπει να μας απασχολήσει όλους, με πνεύμα βαθιά αυτοκριτικό, γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα.
  • Είναι σαφές ότι αποτυπώνει  προβλήματα και αδυναμίες στη συγκρότησή μας και την πλήρη δυνατότητα ενεργοποίησης όλου του δυναμικού μας
  • ανεπάρκειές στην ικανότητά μας να συνδεθούμε πολιτικά με όλο αυτό τον κόσμο που στρέφεται προς την Αριστερά, πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες στη σύνδεσή μας με τον κόσμο του κινήματος
  • πραγματικά πολιτικά και ιδεολογικά ελλείμματα. Αφενός, στον τρόπο που προβάλλαμε το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την αναγκαία εκλαΐκευση και εμπλουτισμό του και ως προς τις άμεσες αιχμές και ως προς το πώς αυτές γίνονται υπόθεση της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, συμβάλλοντας στην άνοδο της πολιτικοποίησής του και την αποτελεσματικότητά του στην ανακούφιση του λαού και ως προς τη σύνδεσή του προγράμματος με μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική. Αφετέρου, στο ζήτημα της εξουσίας και το πώς η διεκδίκησή της πρέπει να εντάσσεται σήμερα στο πλαίσιο για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, για να μην καταλήγει σε ήττα, αναδίπλωση και ενσωμάτωση.
Γι’ αυτό και πρέπει να ανοίξει μια βαθιά και ουσιαστική συζήτηση πάνω στο πρόγραμμα, τη γραμμή και την τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ανοιχτό και δημοκρατικό τρόπο.

13. Η δικιά μας αφετηρία παραμένει να υπερασπιστούμε την αναγκαία πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ως αναγκαίου, διακριτού και αναντικατάστατου πόλου μέσα στην Αριστερά, και να παλέψουμε για την πολιτική ενίσχυση, τη συγκρότηση και την κοινωνική της γείωση.

Όλες οι εξελίξεις, τόσο ως προς το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και τον αντιδραστικό και αυταρχικό παροξυσμό των κυρίαρχων δυνάμεων, όσο και ως προς την κλιμάκωση και ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών αγώνων μέσα σε μια εποχή μεγάλων λαϊκών εξεγέρσεων, επιβεβαιώνουν την ανάγκη μιας κατεύθυνσης αντικαπιταλιστικής, αναδεικνύουν την επικαιρότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής γραμμής για την υπέρβαση του καπιταλισμού, δίνουν ξεχωριστή επικαιρότητα σε μια επαναστατικά ανανεωμένη σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που να αντλεί την έμπνευσή της από τις εμπειρίες, τις ανάγκες και τις αναζητήσεις των ίδιων των ανθρώπων του αγώνα, τις εκρηκτικές δυνατότητες της εποχής, την κριτική αποτίμηση των κατακτήσεων που έφεραν οι προλεταριακές επαναστάσεις αλλά και των «σοσιαλιστικών κοινωνιών» που κατέρρευσαν, την δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού. Απέναντι, στη βαθιά κρίση των αγορών, του αστικού ατομικισμού, της προνομιμοποίησης του ατομικού κέρδους, που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφή, αρχές και κατευθύνσεις όπως η κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής και η συλλογική οργάνωση της με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος, η εργατική δημοκρατία και εξουσία και ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος, ο δημοκρατικός κοινωνικός σχεδιασμός, αποκτούν ξεχωριστή επικαιρότητα, επιβεβαιώνονται μέσα στους αγώνες, ανοίγουν το δρόμο για μια κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αυτό σημαίνει ότι σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια για εκείνο το μέτωπο που θα ηγηθεί της πάλης των εργαζομένων για την ανατροπή, δεν μπορεί παρά να ξεκινά από στόχους που  έρχονται σε ρήξη με τον καπιταλισμό, την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό και εμπνέονται σε τελική ανάλυση από μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό είναι προϋπόθεση για να έχουν πραγματικά προοπτική οι αγώνες. Για να σπάσουν οι «μονόδρομοι» που θέλουν να κλείσουν την ζωή και την πάλη μας στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού,  του εργοδοτικού δεσποτισμού και της ιεραρχίας, του σάπιου πολιτικού συστήματος και της ανάπηρης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Για να απαντήσουμε πραγματικά σε ένα σύστημα αυταρχικό και διεφθαρμένο και να διεκδικήσουμε την πραγματική δημοκρατία, που δεν μπορεί παρά να είναι η δημοκρατία των ίδιων των εργαζομένων μέσα κι έξω από την παραγωγή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  δεν έχει την αντίληψη που έχουν άλλα ρεύματα της Αριστεράς που πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι «ώριμοι» για να ακολουθήσουν δρόμους ανατροπής. Σε όλους τους συγκλονιστικούς αγώνες της τελευταίας διετίας είδαμε μια κοινωνία αγωνιζόμενη, έτοιμη να έρθει σε μεγάλες ρήξεις, «ώριμη» να έρθει σε ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Τι άλλο ήταν η εκρηκτική συμμετοχή στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τις «Πλατείες», τις συγκρούσεις παρά η έμπρακτη κατάθεση του αιτήματος για ριζική κοινωνική αλλαγή. Για εμάς ο «επαναστατικός δρόμος» δεν είναι εγκεφαλικό όραμα ούτε τσιτάτα από βιβλία. Είναι ο συγκεκριμένος και αναγκαστικά πρωτότυπο τρόπος με τον οποίο οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες, μέσα από την ίδια την εμπειρία των αγώνων και την συνειδητοποίηση που αυτοί φέρνουν, μαζί με τη συνειδητή δράση των πρωτοπόρων αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, ψηλαφούν το νήμα που συνδέει τις σημερινές αντιστάσεις με τη συνολικότερη αμφισβήτηση του συστήματος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.  

14. Όμως, αυτό απαιτεί να κάνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και να κάνουμε σαφές γιατί μόνο ο δρόμος της ρήξης μπορεί να οδηγήσει και σε άμεση ανακούφιση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αναπτύξει το κεκτημένο και το πρόγραμμά της- και προς τα «πάνω» (σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική) και «προς τα κάτω»,  την επεξεργασία εκείνων των αιχμών του κοινωνικού κινήματος που αποτυπώνουν καλύτερα τον προσανατολισμό του. Χρειάζεται, δηλαδή να απαντήσει στις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας και να δείξει ότι μπορεί να υπάρξει δρόμος ρήξης χωρίς αυτό να σημαίνει καταστροφή, απαντώντας έτσι στα ερωτήματα για τους μισθούς, τις συντάξεις, το νόμισμα, τα καύσιμα, τη διατροφική επάρκεια. Αλλά και ταυτόχρονα στηριζόμενη πάνω στην γνώση και την εμπειρία των ανθρώπων του κινήματος να δείξει ότι μπορούμε να έχουμε λειτουργία θεσμών και οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους, με εργαλείο τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο και το δημοκρατικό κοινωνικό σχεδιασμό και με γνώμονα την πραγματική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Ταυτόχρονα χρειάζεται να επεξεργαστούμε μια στρατηγική και τακτική για το ζήτημα της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας που να στηρίζεται στη σημασία της εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης και τελικά της επαναστατικής ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, να δούμε τις αναγκαίες μορφές οργάνωσης του λαού και του κινήματος απέναντι στις νέες επιθέσεις, να επεξεργαστούμε ακόμη περισσότερο και το ριζοσπαστικό περιεχόμενο και τις μορφές που πρέπει να έχει το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής,  παρεμβαίνοντας στη συζήτηση της Αριστεράς για την αναγκαία προοπτική του άλλου δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

Όλα αυτά απαιτούν για εμάς και άνοιγμα της συζήτησης δημόσια και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και μέσα στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς συνολικά. Για το σκοπό αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πρωτοβουλίες για τη διοργάνωση εκδηλώσεων, συζητήσεων και διημέρου, το φθινόπωρο, για τα ζητήματα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ, του προγράμματος και της αναγκαίας σήμερα αριστερής στρατηγικής.

15. Μπροστά μας έχουμε μεγάλες προκλήσεις και μάχες

Α) Να οικοδομήσουμε το αναγκαίο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και να κλιμακώσουμε τον αγώνα για ένα κίνημα ανατροπής της επίθεσης και της νέας κυβέρνησης και να αποτρέψουμε την καταστροφή του κόσμου της εργασίας. Να κλιμακώσουμε τόσο τις μορφές πάλης, σε στενή σύνδεση με τις αναζητήσεις και τις αγωνίες των ίδιων των εργαζόμενων,  διαλέγοντας το δρόμο του «πεζοδρόμιου» και όχι της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όσο και το πολιτικό περιεχόμενο του κινήματος επιμένοντας στην απαίτηση και διεκδίκηση για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για μονομερή καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, για ρήξη με ευρώ και χρέος, για άμεσα μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης των εργαζόμενων.

- Μπροστά μας έχουμε μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα από την έκβαση των οποίων θα σφραγιστεί και ο συνολικός συσχετισμός δύναμης μέσα στην ελληνική κοινωνία: Το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος δημόσιων επιχειρήσεων και δημόσιας περιουσίας. Το μέτωπο των κάθε λογής χαρατσιών και των συνεπειών τους (διακοπές ρεύματος κ.λπ.). Το μέτωπο των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αιχμή τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών. Το μέτωπο των συλλογικών συμβάσεων και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις.

- Να πάρουμε πρωτοβουλίες για να υπάρξει εδώ και τώρα αγωνιστική απάντηση στα ζητήματα που αφορούν τις συλλογικές συμβάσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, της μαζικές απολύσεις, τα χαράτσια της εφορίας, τον αντιδραστικό νόμο για τα ΑΕΙ που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν. Ξεκινώντας από την προσπάθεια για πανεργατική απεργία και μεγάλη ενωτική διαδήλωση και κινητοποίηση και με αίτημα την εδώ και τώρα κατάργηση των μνημονιακών νόμων. Μπαίνοντας μπροστά για να συνεχίσουν πρακτικές αγωνιστικού συντονισμού των ίδιων των συνδικάτων και για την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

- Σε αυτό το πλαίσιο θα παλέψουμε για τη συσπείρωση των δυνάμεων των εργαζομένων και για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με κριτήριο την προώθηση της μαζικής αγωνιστικής δράσης των εργαζομένων για τη νικηφόρα ανατροπή της επίθεσης. Αυτό περνά μέσα από την ενίσχυση των αριστερών αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων και των άλλων ταξικών πρωτοβουλιών που έρχονται σε ρήξη με το γραφειοκρατικοποιημένο και διαχειριστικό συνδικαλισμό, και διαλέγουν το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, έτσι ώστε να αποκτήσουν, μέσα από τις δικές τους διαδικασίες και μαζικές πρακτικές, χαρακτηριστικά ενιαίου συνδικαλιστικού ρεύματος σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και πανελλαδικά. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στο εργατικό κίνημα πρέπει να δώσουν την μάχη για την συγκρότηση ενός ρεύματος που θα επιμένει μαχητικά στο αναγκαίο περιεχόμενο, στην πολιτικοποίηση και το ενωτικό ξεδίπλωμα των αγώνων, τον έλεγχό τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα, θα παλέψουμε για να πάρει υλική μορφή μέσα στους εργατικούς αγώνες η λογική και η πρακτική του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής. Βάση αυτής της μάχης είναι η διεκδίκηση για την πλήρη, μονομερή κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων  και των εφαρμοστικών τους νόμων, την διαγραφή του χρέους, την άμεση επιστροφή στους προ μνημονίου μισθούς και συντάξεις, την πλήρη κατάργηση των χαρατσιών, την αποτροπή κάθε ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης, την απελευθέρωση των αγορών όπως αυτή επιβάλλεται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, τον αγώνα για ρήξη και αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ, την διεκδίκηση του εργατικού και λαϊκού ελέγχου. Παλεύουμε, ενωτικά και συναγωνιστικά, ώστε όλα τα παραπάνω να γίνουν θέσεις του ίδιου του εργατικού κινήματος. Αντιπαλεύουμε τις λογικές του «ρεαλισμού», της «υπεύθυνης εν αναμονή κυβέρνησης», της άρνησης μαχητικών αγώνων και της μεταφοράς στο κίνημα της αντίληψης της «κοινοβουλευτικής αναμονής και του ώριμου φρούτου», αλλά και ενάντια στις πρακτικές του απομονωτισμού του σεχταρισμού και μιας ιδιόμορφης «συνδικαλιστικού τύπου» επιστροφής στου χώρους που φαίνεται να επιλέγει το ΚΚΕ σε αντίθεση με την εκρηκτική ανάγκη πολιτικοποίησης, ενοποίησης και μαχητικού ξεδιπλώματος των αγώνων.

Παράλληλα θα επιδιώξουμε την αναζωογόνηση, τη διεύρυνση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, σε αντιδιαστολή τόσο με τον αδιέξοδο απομονωτισμό του ΠΑΜΕ, όσο και το γραφειοκρατικό και υποταγμένο χαρακτήρα των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να πάρουμε πρωτοβουλίες για την συνάντηση όλων των αγωνιστικών κομματιών του εργατικού κινήματος για το σχεδιασμό μαχητικών κινητοποιήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο αποκτά ξεχωριστή σημασία η φετινή ΔΕΘ ώστε να είναι μια πρώτη επίδειξη δύναμης του εργατικού κινήματος απέναντι στην κυβέρνηση σε μια κατεύθυνση κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων. Γι’ αυτό και πρέπει να παλέψουμε ώστε να ανέβουν όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια στη Θεσσαλονίκη, να υπάρξει γενική απεργία που να συμπέσει με την έναρξη της ΔΕΘ, να υπάρξουν πρωτοβουλίες συντονισμού των αγωνιζόμενων κομματιών, να ανέβουμε μαζικά ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Θεσσαλονίκη, να είναι συνολικά η ΔΕΘ κομμάτι του αναγκαίου πανεργατικού ξεσηκωμού.

- Να οικοδομήσουμε την οργάνωση του λαού, ως αναγκαίο όρο και για την επιβίωση και για την ανατροπή. Με θαρραλέα βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, και για το συντονισμό της πάλης και για το άνοιγμα της πολιτικής συζήτησης για τον άλλο δρόμο μέσα στον ίδιο το λαό. Με πολύμορφες πρακτικές αλληλεγγύης. Με οργάνωση της αντίστασης και της αυτοάμυνας απέναντι στις πολλαπλές εκφράσεις του μαύρου μετώπου. για την οργάνωση μορφών αλληλεγγύης, που σήμερα αποκτά κομβική σημασία. Σε συντονισμό και με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς επιδιώκουμε την οικοδόμηση των αναγκαίων δομών σε επίπεδο γειτονιάς μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και τοπικές επιτροπές για να υπερασπίσουμε την δημόσια Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια ενάντια στις συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα νοσοκομείων, σχολείων κλπ, για την οργάνωση κοινωνικών ιατρείων, δωρεάν μαθημάτων, κοινωνικών παντοπωλείων, συσσιτίων, ομάδων αυτοάμυνας.

- Ενωτικά και αποφασιστικά, να φράξουμε το δρόμο στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Να αναπτύξουμε στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, τις σχολές και τις γειτονιές την λαϊκή δράση απαντώντας από την πλευρά του κινήματος στα προβλήματα που «θρέφουν» τον φασισμό, να εντείνουμε την πολιτική-ιδεολογική αποκάλυψη το ιστορικού και του σημερινού του ρόλου, να καλέσουμε την αριστερά, τις δυνάμεις του κινήματος, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου με κινηματική λογική στην κοινή αντιφασιστική δράση. Να πρωτοστατήσουμε στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, για την ταξική ενότητα ντόπιων και μεταναστών. Με πλατιές ενωτικές δημοκρατικές αντιφασιστικές επιτροπές και πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο. Με ανοιχτό κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και τις δυνάμεις του κινήματος να συμβάλουν αποφασιστικά στην πάλη για να διώξουμε τους φασίστες από τις γειτονιές.

Β) Πάγια θέση μας είναι η ανάγκη να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη συνάντηση όλων των δυνάμεων που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική, και  αντιΕΕ κατεύθυνση. Που επιμένουν στην ανάγκη ρήξης με το χρέος, το ευρώ και μνημόνια ως αναγκαίες αφετηρίες της αριστερής πολιτικής, στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που ξεκινήσαμε και πριν τις εκλογές,ξεκινώντας από το βάθεμα του κοινού πολιτικού βηματισμού με αγωνιστές, τάσεις και ρεύματα που συμπορευτήκαμε ή στήριξαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές, αλλά και ανοίγοντας τη συζήτηση σε όλες και όλους όσοι μοιράζονται την αγωνία για μια αριστερά πραγματικά ανατρεπτική.  Η ανάγκη αυτή δυναμώνει σε μια περίοδο που αποκτά εξαιρετική σημασία η μαζικοποίηση ριζοσπαστικών πολιτικών απαντήσεων απέναντι στην κρίση και την επίθεση και η συμβολή στην οικοδόμηση εκείνης της άλλης αριστεράς που ια είναι ικανής να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Κομβική αιχμή σε αυτή την περίοδο είναι η συσπείρωση των αντι-ΕΕ δυνάμεων επειδή ακριβώς σήμερα το ερώτημα της στάσης απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ σφραγίζει τις εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία και ορίζει για την Αριστερά μια βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ρήξη και την ενσωμάτωση. Είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία η συμπόρευση και συνεργασία των δυνάμεων που κινούνται σε αντιΕΕ κατεύθυνση. Γι’ αυτό το λόγο και θεωρούμε σημαντική εξέλιξη την πρόταση του ΜΑΑ για τη συγκρότηση ευρύτερης αντι-ΕΕ κίνησης. Είναι μια πρόταση που είναι σε αναγκαία και θετική κατεύθυνση. Για το σκοπό αυτό θα προχωρήσουμε σε συνεννόηση και συντονισμό με τους σ. του ΜΑΑ και άλλες δυνάμεις που κινούνται σε μια τέτοια λογική, σε συζήτηση και αποσαφήνιση των αναγκαίων πολιτικών χαρακτηριστικών μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Επιδιώκουμε η συνεννόηση και ο συντονισμός αυτός να αποτελέσουν αφετηρία μάχιμων πολιτικών πρωτοβουλιών αλλά και δρόμος και πεδίο διαλόγου για τη διεύρυνση και το πλούτισμα των δυνάμεων που μπορούν να συσπειρωθούν μετωπικά γύρω από το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.

Γ) Να βαθύνουμε την πολιτική συζήτηση, τη δημοκρατία και τη συντροφικότητα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άνοιγμα της συζήτησης στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές, στο Πανελλαδικό Συντονιστικό, με πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση της προς τα έξω παρουσίας, με αναζήτηση όρων για την καλύτερη ηλεκτρονική και έντυπη παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτό το πλαίσιο καλούμε όλες τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές να προχωρήσουν σε συνελεύσεις και σε διοργάνωση ανοιχτών εκδηλώσεων και συζητήσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο προχωράμε στη διοργάνωση της Β΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το τέλος του 2012. Το Πανελλαδικό Συντονιστικό εξουσιοδοτεί την ΚΣΕ να προχωρήσει στην συγκρότηση επιτροπής Θέσεων και Προγράμματος με σκοπό έγκαιρα θα κατατεθούν προς συζήτηση, στην έγκαιρη ανακοίνωση της ημερομηνίας της Συνδιάσκεψης καθώς και της διαδικασίας. Ταυτόχρονα, ξεκινά από τώρα ο διάλογος για τη Συνδιάσκεψη, με αξιοποίηση και της ιστοσελίδας. Στόχος να προχωρήσει η συζήτηση για το πρόγραμμα και τη στρατηγική, να γίνει εκτίμηση της περιόδου και των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών, να βαθύνει η δημοκρατία και η συντροφικότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συνεχίζουμε! Ενωτικά, αποφασιστικά και αντικαπιταλιστικά! 

Στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής!

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την επιχείρηση εκφοβισμού και τρομοκράτησης των απεργών της Χαλυβουργίας από το βουλευτή της ΝΔ Γεωργιάδη

13/07/12

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την αντιδημοκρατική και αντεργατική επιχείρηση εκφοβισμού και τρομοκράτησης των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας από το βουλευτή της ΝΔ Α. Γεωργιάδη.

Ο γνωστός ακροδεξιός εμφανίστηκε στο σημείο συγκέντρωσης των λίγων απεργοσπαστών και στη συνέχεια έκανε δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης ζητώντας επέμβαση εισαγγελέα ενάντια στην απεργία, ενώ συκοφαντεί τον ηρωικό αγώνα του σωματείου των εργαζομένων στη Χαλυβουργία σαν ενέργειες μειοψηφίας του ΠΑΜΕ.

Είναι γνωστό σε όλους ότι ο αγώνας της Χαλυβουργίας είναι απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων που είχε επιβεβαιωθεί στις γενικές συνελεύσεις του σωματείου.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο Γεωργιάδης είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει για το δικαίωμα στη δουλειά όταν έχει ψηφίσει υπέρ του Μνημονίου που οδήγησε την ανεργία να ξεπεράσει το 1 εκατ.

Δε θα μπορούσε ο Γεωργιάδης παρά να είναι στο πλευρό του Μάνεση και των εργοδοτών, καθώς είναι και ο ίδιος ένας από αυτούς που καταγγέλλεται από τα σωματεία για το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων στην εκδοτική του επιχείρηση

Αν ενδιαφέρονταν για τους εργαζόμενους ο Μάνεσης, ο Γεωργιάδης και τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τη βρόμικη προπαγάνδα ενάντια στην απεργία και το σωματείο, δε θα έκαναν την πάπια για την αποκάλυψη ότι στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στο Βόλο βρέθηκε πρώτη ύλη μολυσμένη με ραδιενέργεια με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται για το προσωπικό.

Αυτό είναι το αντεργατικό πρόσωπο της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Εργοδοσία και κυβέρνηση θέλουν την ήττα των χαλυβουργών για να τσακίσουν την εργατική αντίσταση στο Μνημόνιο και την πολιτική του. Μιλάνε για δικαίωμα στη δουλειά και ανάπτυξη, αλλά το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζουν είναι η ασυδοσία του κεφαλαίου και η μόνη ανάπτυξη που επιδιώκουν αφορά τα κέρδη της εργοδοσίας

Η κοινωνία δεν υπάρχει για να κερδίζει το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι δε θα δεχτούν να δουλεύουν για μεροκάματα πείνας και εργασιακές σχέσεις Κίνας

Είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους η ήττα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Κατάπτυστη είναι η στάση της ΓΣΕΕ και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που σιωπούν ένοχα, στηρίζοντας πρακτικά την εργοδοσία.

Η επίθεση στην απεργία δε θα περάσει. Όλοι οι εργαζόμενοι δίπλα στους απεργούς χαλυβουργούς, με τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα και τις συλλογικές πρωτοβουλίες. Είναι ώρα για να δυναμώσει η αλληλεγγύη.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Υπόσχεση κοινωνικής βαρβαρότητας στο δρόμο των Μνημονίων και οι προγραμματικές δηλώσεις Σαμαρά


Υπόσχεση κοινωνικής βαρβαρότητας ήταν οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά στη Βουλή, καθώς δεν υποσχέθηκε τίποτα άλλο παρά τη συνέχιση με νέα ένταση της πολιτικής των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου και της Τρόικας των ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ.

Η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων αποδείχτηκε για μια φορά, αλλά πιο ξεκάθαρα από ποτέ, ότι ήταν μια πολιτική απάτη. Ο Σαμαράς προσωπικά και συνολικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εξασφάλισαν μια θέση στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Όχι μόνο αποδέχθηκαν την εφαρμογή των στόχων του Μνημονίου, αλλά δήλωσαν ότι στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων θα ξεπουλήσουν περισσότερα και γρηγορότερα απ΄ όσα έχουν δεσμευθεί! Ειδικά, η ΔΗΜΑΡ ειδικά κατέδειξε πως δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά μετά την ατιμωτική συναλλαγή με τους δήμιους των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του λαού και των εργαζομένων.

Από τα 9 άμεσα βήματα τα 5 αφορούν το ξεπούλημα του φυσικού πλούτου και των υποδομών της χώρας, για να συμπληρωθεί με τη δέσμευση για τη διάλυση του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών υπηρεσιών και ένα νέο φορολογικό γιουρούσι ενάντια στους μισθωτούς και τη μικρή ιδιοκτησία σε συνδυασμό με τη φοροασυλία στα κέρδη του κεφαλαίου και των τραπεζών. Οι λαϊκιστικές κορώνες περί γραφειοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο από την επιχειρούμενη κατάργηση κάθε περιβαλλοντικού και κοινωνικού περιορισμού στην ασυδοσία της επιχειρηματικής δράσης. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων γίνεται βασική επιλογή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για να κερδοσκοπήσει το ευρωπαϊκό, διεθνές και ελληνικό κεφάλαιο και τα κάθε λογής λαμόγια, την ώρα που αμφισβητείται πια σε όλο τον κόσμο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική Αριστερά καλούν την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία σε αγωνιστικό συναγερμό για μια νικηφόρα σύγκρουση με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Μια σύγκρουση μπορεί να είναι νικηφόρα με τη δύναμη του οργανωμένου μαζικού κινήματος. Το αναγκαίο πρόγραμμα για μια τέτοια πορεία είναι η ακύρωση των Μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των νόμων τους, η διαγραφήτου χρέους που εξυπηρετείται από το Μνημόνιο, η έξοδος από ΕΕ και ευρώ που προϋποθέτουν το Μνημόνιο και το επιβάλλουν, το πέρασμαστο δημόσιο των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και η ανατροπή των ορίων που φυλακίζουν τη δημοκρατική βούληση του λαού για απαλλαγή από το Μνημόνιο και καταργούν στην πράξη τα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Απαιτείται η έξοδος από το ΝΑΤΟ των υπερεξοπλισμών, του πόλεμου, όπως αυτού που μεθοδεύεται στη Συρία και της προσφυγοποίησης των πληθυσμών.

Στην πάλη για την οργάνωση αυτού του άλλου δρόμου θα κριθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα σταθεί αποφασιστικά στην πρώτη γραμμή.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

«…κάτι σάπιο υπάρχει στο (αριστερό) βασίλειο της Δανιμαρκίας…»


Του Χρόνη Βάρσου
Λαμία, Ιούνιος 2012

Κοινή πεποίθηση είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς υποδέχεται αρκετά μουδιασμένο τις πρώτες μετεκλογικές ημέρες, ενώ η συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ χτίζει την εύθραυστη κυβέρνηση των επομένων μηνών.

Φαινομενικά είναι αρκετά παράδοξο το γεγονός ένας αριστερός ψηφοφόρος να μην είναι ευχαριστημένος μετά από ένα τέτοιο συντριπτικό ποσοστό (38,10% !!!) - το υψηλότερο μετά το εντυπωσιακό 24,42% στα 1958 της ΕΔΑ- για τις δυνάμεις αυτού που προεκλογικά οριζόταν ως αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).

Είναι όμως ετσι ή μήπως οι εσωτερικοί συσχετισμοί σε όλο της το φάσμα την βγάζουν επι της ουσίας πιο αποδυναμωμένη οργανωτικά και ιδεολογικά;

Για να απαντηθεί κάτι τέτοιο ας εξετάσουμε πρώτα την πολιτική γεωγραφία μεταξύ 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου.

Το κλασσικό γενικό δίπολο αριστεράς-κεντροαριστεράς και δεξιάς-κεντροδεξιάς-ακροδεξιάς παρέμεινε σχετικά αμετάβλητο. Από 51,85% σε 51,65%  και από 45,84% σε 47,26% αντίστοιχα.

κεντροαριστερά
B5/2012
B6/2012
Δεξιά-ακροδεξιά
B5/2012
B6/2012
ΣΥΡΙΖΑ
16,78
26,89
ΝΔ
18,85
29,66
ΚΚΕ
8,48
4,50
ΛΑΟΣ
2,90
1,58
ΠΑΣΟΚ
13,18
12,28
Χρυσή Αυγη
6,97
6,92
ΔΗΜΑΡ
6,11
6,26
Ανεξ.Ελληνες
10,61
7,51
Οικολογοι-Πρασινοι
2,93
0,88
Δημιουργια Ξανα
2,15
1,59
ΟΧΙ-ΕΠΑΜ
0,92
---
Δραση-ΦΣ
1,80
---
Κινημα Δεν Πληρωνω
0,88
0,39
Δημ.Συμμαχια
2,56
---
Κοινωνικη Συμφωνια
0,96
---



Εξωκοινοβ.Αριστερα
1,61
0,45



ΣΥΝΟΛΟ
51,85
51,65

45,84
47,26

Στο δεξιό-ακροδεξιό χώρο η ΝΔ με μια πρωτόγονη αντικομμουνιστική φρασεολογία του ’50 έβαλε στους ψηφοφόρους το εκβιαστικό δίλημμα: κυβέρνηση Σαμαρά από τη μια ή ΣΥΡΙΖΑ-‘’αναρχοκομμουνισμός-σταλινισμός’’ και χαοτικό μέλλον εξω από το ευρώ, από την άλλη;

Παράλληλα πρωτόγνωρα ισχυρή δόση τρομολαγνείας, ιδεολογικής τρομοκρατίας του πληθυσμού και μαζικών απειλών από το εξωτερικό και τα ντόπια ΜΜΕ, με παρεμβάσεις χωρίς προηγούμενο στην πολιτική ζωή του τόπου δίχως να αντιδρά κανένας για το μέγεθος της αποικιοκρατίας που εχει επιβάλλει στη χώρα μας η ΕΕ, είχαν ως αποτελεσμα η ΝΔ, να συμπιέσει τον Καμμένο, να ταπεινώσει τον Καρατζαφέρη, να ενσωματώσει τη Μπακογιάννη και να εξαφανίσει σχεδόν Μάνο-Τζίμερο και μαζι τη νεοφιλελεύθερη συνιστώσα της.

Εξαίρεση (μαύρη και όχι φωτεινή) η Χρυσή Αυγή, η οποία για λόγους που δεν είναι του παρόντος σχολίου, έδειξε απίστευτη αντοχή, αντίθετα με ό,τι λεγόταν, τροφοδοτήθηκε από τις συνθήκες που τη γέννησαν και σταθεροποιήθηκε στο πολιτικό σκηνικό ως το μακρύ χέρι του μαύρου μετώπου.

Η ευρώδουλη-φιλομνημονιακή-νεοφιλελεύθερη-σοσιαλδημοκρατία, όπως εκφράστηκε από ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κινήθηκε από το 19,29% της 6ης Μαΐου στο 18,54% και ξεκάθαρα άντεξε στην πίεση της φιλοευρωπαϊκής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην πανστρατιά που κήρυξε για την κατάληψη της πρώτης θέσης ενώ μπαίνοντας στην μνημονιακή κυβέρνηση του Σαμαρά από καλύτερες θέσεις θα επαναχαράξει το μέλλον της, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα προτού συρρικνωθεί εκ νέου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπασε όλα τα κοντέρ, εκτοξευόμενος από το 4,60% του 2009 (315.000 ψηφοι) στο 26,89% (1.650.000 ψήφοι) και κατέστη ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών και ο απόλυτος κυρίαρχος στο χώρο της αριστεράς. Απώλεσε την εξουσία για λίγο αλλά το μέλλον είναι μπροστά του με δεδομένη και την ταχεία φθορά που θα έχει η νέα κυβέρνηση, με μια ΔΗΜΑΡ που θα βγει τραυματισμένη από τη συμμετοχή της σ’ αυτή και ένα ΚΚΕ αποδυναμωμένο και ίσως στο άμεσο μέλλον υπερβολικά εσωστρεφές.

Η απώλεια της πρώτης θέσης δεν φάνηκε να στεναχωρεί ιδιαίτερα τον πανευτυχή Τσίπρα και μάλλον ανακούφιση του προκάλεσε λόγω της οφθαλμοφανούς κυβερνητικής ανετοιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, των εσωτερικών αντιφάσεών του, των αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων για μείζονα θέματα μαζι και με τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα που θα συνεπαγόταν μια νίκη την 17ης Ιουνίου.

Στόχος προοπτικά η εσωτερική αναδιοργάνωση, η κυριαρχία στο αντιπολιτευτικό πεδίο και η τελική έφοδος για την κατάληψη της κυβέρνησης…

Αντίθετα, αυτό που μπορούμε να ορίσουμε ως αντιμνημονιακή, αντι-ΕΕ αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Κίνημα Δεν Πληρώνω, ΚΚΕ (μ-λ)/Μ-Λ ΚΚΕ (δεν συμμετείχαν στις εκλογές της 17ης Ιουνίου το ΕΠΑΜ, η ΟΚΔΕ-Εργ.Παλη, και το ΕΕΚ) συρρικνώθηκε επικίνδυνα και απορροφήθηκε σε συντριπτικό ποσοστό από το ΣΥΡΙΖΑ, υπακούοντας στα κελεύσματα της ηγεσίας του και στο εγχείρημα της «αριστερής διακυβέρνησης». Από το 11,89% της 6ης Μαΐου κατρακύλησε στο 5,34% τον Ιούνιο αφού μέσα σε 40 μέρες 260.000 ψηφοφόροι από το ΚΚΕ και 63.000 από ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΚΚΕ(μ-λ)/Μ-Λ ΚΚΕ μετακινήθηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι συνέβη το παράδοξο: η πιο ρεφορμιστική φιλο-ΕΕ ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει τους θεωρητικά πιο αντι-ΕΕ συνειδητοποιημένους αριστερούς ψηφοφόρους ενώ άφησε αδιάφορους τους αντίστοιχους της ευρωλάγνας σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) με εξαίρεση τους Οικολόγους-Πρασίνους που τους πήρε το 70% της δύναμής τους.

Ιδιαίτερα το ΚΚΕ υπέστη ολοσχερή πολιτική ήττα και μια εντυπωσιακή εκλογική συρρίκνωση (4,50% και 277.000 ψηφοι). Τα ποσοστά του πλέον μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτά του 1993 (4,54% και 313.000 ψήφοι) προ 20ετίας. Η εκλογική του επίδοση ήταν ιστορικά η δεύτερη χειρότερη από το 1926 (!!!) πριν δηλαδή από 86 χρόνια όταν απέσπασε το 4,38%....

ΚΚΕ
ψηφοι
%
εδρες
1926
41.982
4,38
10
1928
14.325
1,41
0
1932
58.223
4,97
12
1933
52.958
4,64
0
1935
98.669
9,59
0
1936
73.411
5,76
15
1977
480.272
9,36
11
1981
620.302
10,94
13
1985
629.525
9,89
12
1993
313.001
4,54
9
1996
380.167
5,61
11
2000
379.454
5,52
11
2004
436.706
5,90
12
2007
583.750
8,15
22
2009
517.249
7,54
21
5/2012
536.072
8,48
26
6/2012
277.179
4,50
12

Επιπλέον περιήλθε σε δεινή θέση έναντι των πλην ΚΚΕ αριστερών δυνάμεων χάνοντας την πρωτοκαθεδρία για πρώτη φορά από το 1968. Μπορεί να δικαιώθηκε πλήρως στη θέση του για τη φύση της ΕΕ και την ευρωζώνη και ίσως στο άμεσο μέλλον δικαιωθεί ακόμη πιο πανηγυρικά και στην προσέγγισή του στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλα σε επίπεδο επικοινωνίας και τακτικής τιμωρήθηκε σκληρά για τη μοναχική στάση του, την άρνησή του σε κάθε μορφής κοινή δράση όλα αυτά τα 2,5 χρόνια και την αλαζονική συμπεριφορά της ηγεσίας του.

Η πολιτική τιμωρία δεν ήρθε την 6η Μαϊου αλλά ήδη το καμπανάκι είχε ηχήσει για όσους το κατάλαβαν: παρά το φαινομενικά εντυπωσιακό 8,48% μόλις 20.000 επιπλέον πολίτες από το 2009 προσέγγισαν την κάλπη του ΚΚΕ όταν μια λαοθάλασσα 2.180.000 ΠΑΣΟΚων έψαχνε για ένα ασφαλές αντιμνημονιακό καταφύγιο.

Η έκταση της πολιτικής ήττας μπορεί να γίνει αντιληπτή από τους αριθμούς που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αμείλικτοι: 306.000 από τους 583.000 ψηφοφόρους του 2007 εγκατέλειψαν μαζικά το κόμμα σε ποσοστό σχεδόν πάνω από 50% (!), ενώ από την 6η Μαΐου εως την 17η Ιουνίου το ΚΚΕ «κατάφερε» να χάσει μέσα σε 40 μέρες 260.000 ψηφοφόρους, ήτοι απώλειες τεράστιες και δυσαναπλήρωτες.

Ο,τι έχτισε η ηγεσία του Περισσού από το 1991 και μετά εξανεμίστηκε μέσα σε 40 μέρες ως χάρτινος πύργος μπροστά στις σειρήνες της «κυβερνώσας αριστεράς» του Τσίπρα και των νέων δεδομένων που έφερε το μνημόνιο και η ταχεία κατάρρευση του δικομματισμού.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κούρασε και κουράστηκε. Με μια λογική Πυθίας προέβλεπε μόνο την καταστροφή να έρχεται. Αποκομμένο από τα μηνύματα των καιρών έδειξε πρωτοφανή αδυναμία να αντιληφθεί το εύρος και τη ριζοσπαστικοποίηση των ακινητοποιήσεων, την αυτονόμηση της σκέψης εκατομμυρίων ανθρώπων, την απόρριψη της ιδεολογικής μονολιθικότητας και περιχαράκωσης, το κίνημα των πλατειών, τη συνδικαλιστική απόπειρα των α’ βαθμιων σωματείων, την κάμψη του ΠΑΜΕ με τις χωριστές πορείες και τις φαιδρότητες με την καταγγελία του κινήματος της πατάτας…. Εστίασε την (συχνά ορθή) κριτική του, που εν τελει εξελίχθηκε σε ετεροβαρή μονομανία, κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνοντας τους φίλους του μαζικά στη στοργική αγκαλιά του Τσίπρα….

Η μόνη πιθανότητα να ανακάμψει θα ήταν το να προσελκύσει τη δυσαρέσκεια από μια ενδεχομένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωτιά της ΝΔ έκαψε σε λίγες ώρες αυτό το σενάριο και τώρα ο Περισσός καλείται να ανασυγκροτηθεί κάτω από τις δυσμενέστερες των συνθηκών: συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με αντιπολίτευση το ΣΥΡΙΖΑ που θα εισπράξει ολη τη λαϊκή δυσαρέσκεια με προοπτική συντριπτικής νίκης στις εκλογές που ίσως ξαναγίνουν εντός του 2012. Σ’ αυτή την περίπτωση ίσως τα στελέχη του ΚΚΕ βιώσουν για λίγο το θρίλερ που έζησε ο ΣΥΝ το 1993, 2000 και 2004 αναφορικά με την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση…

Η ΓΓ του ΚΚΕ ζει ήδη την απόλυτη τραγωδία ή φάρσα: το ποσοστό που παρέλαβε μετά το 1991 να είναι ακριβώς το ίδιο μ’ αυτό που παραδίδει το 2012 «σαν να μην πέρασε μια μέρα»

Όμως και για το χώρο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αντι-ΕΕ αριστεράς (ιδίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Μετά το εντυπωσιακό 1,19% και τις 75.000 ψήφους, ξαναγύρισε στο προ του 2009 αποτελέσματα χάνοντας σε 40 μερες 50.000 ψηφοφόρους ή το 75% της δύναμής της (!!!)

Η ιδεολογική προετοιμασία 2 χρόνια τώρα θα έλεγε κανείς ότι ήταν εξαιρετική: εκατοντάδες εμπεριστατωμένα άρθρα, λογικά επιχειρήματα, video, μαζικές κινητοποιήσεις, στενή επαφή με το κίνημα των πλατειών, ατελείωτες συζητήσεις, προβολές, εξαιρετικές αφίσες και κυρίως ανάδειξη του πραγματικού προσώπου της ΕΕ και της ντόπιας ολιγαρχίας μαζί με τους εντολοδόχους της : μνημονιακά κόμματα και κρατική καταστολή

Η επιχειρηματολογία ενάντια σε μνημόνιο, ΕΕ και ευρωζώνη ήταν η πιο εμπεριστατωμένη από ποτέ, με τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες γύρω να ενισχύουν αποφασιστικά αυτή την ανάλυση και οπτική και να ανοίγουν προοπτικές στην αντικαπιταλιστική αριστερά.

Τι πήγε στραβά;;

Μήπως η κεκτημένη ταχύτητα του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της κυβέρνησης συμπαρέσυρε όλο αυτό τον κόσμο που εγκατέλειψε σαφώς πιο ριζοσπαστικές θέσεις που τις επεξεργαζόταν και τις υπερασπιζόταν 2,5 χρόνια τώρα σε δρόμους, πλατείες και εργασιακούς χώρους για το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών: «κυβέρνηση της αριστεράς»;

Πως γίνεται συνειδητοποιημένες δυνάμεις που έφαγαν τις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια με το κουτάλι μαζί με τόνους χημικών και τυφλής αστυνομικής βίας να «παρασύρθηκαν» τόσο εύκολα μπροστά στο κυβερνητικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα αλλά και σε άλλα που θα τεθούν σύντομα, θα είναι και το ζητούμενο της περιόδου που ανοίγει με τη νέα μνημονιακή κυβερνητική τριάδα επι θύραις.

Αρκεί να υπάρχουν ανοιχτά μυαλά για να ερμηνεύσουν και να εμπεδώσουν τα νέα δεδομένα, να θέσουν τη νέα ατζέντα, να διευρύνουν το πεδίο των προταγμάτων και των κοινωνικών αναγκαιοτήτων, να επανασυνδεθούν με τις λαϊκές δυνάμεις με νέους όρους και κυρίως να διαθέτουν αυτιά για να αφουγκραστούν τα μηνύματα των καιρών και της ιστορίας.